M198 – Amerykańska Haubica Holowana
M198 to amerykańska haubica holowana, która została zaprojektowana z myślą o desancie spadochronowym. Istnieje również możliwość jej transportu przy użyciu śmigłowca CH-47 Chinook. Prototyp haubicy powstał w 1979 roku. Haubice M198 są zorganizowane w odrębnych jednostkach artyleryjskich zarówno w armii, jak i w korpusie, a także w dywizjonach artylerii dywizji lekkich oraz powietrznodesantowych. Wykorzystuje je również Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych oraz armia australijska.
W US Army i USMC haubica M198 ma być zastąpiona przez nowoczesną, ultralekką haubicę M777.
Budowa
Haubica M198 charakteryzuje się wzmocnioną lufą, zakończoną dwukomorowym hamulcem wylotowym. Wyposażona jest w czujnik temperatury z trójkolorowym wskaźnikiem, który informuje o stanie termicznym lufy podczas strzelania. Posiada także zamek śrubowy z uszczelnieniem oraz hydropneumatyczny oporopowrotnik.
Podczas transportu lufa jest obracana o 180° i przymocowywana do ogonów. Do tego celu zastosowano hydrauliczne urządzenie z ręczną pompą. Koła haubicy w pozycji ogniowej są odłączane. W konstrukcji wykorzystano stopy lekkie.
Amunicja
- M107 Normal Cavity – amunicja odłamkowo-burząca, generująca wybuch oraz odłamki o prędkości 5000-6000 m/s. W promieniu 50 metrów od wybuchu występuje strefa rażenia śmiertelnego, natomiast w promieniu 100 metrów pocisk powoduje rany.
- Dymna – stosowana do maskowania ruchów własnych sił.
- Z białym fosforem – służy jako amunicja zapalająca oraz do wytwarzania dymu.
- Oświetlająca – pociski eksplodują na wysokości 600 metrów, wyrzucając flarę, która oświetla obszar o powierzchni około 1 kilometra kwadratowego. Często używane w połączeniu z pociskami odłamkowo-burzącymi i mogą być stosowane również w ciągu dnia do wskazywania celów dla lotnictwa. Czas oświetlania wynosi 120 sekund.
- DPICM – amunicja kasetowa, gdzie każdy pocisk zawiera 88 podpocisków. Po wystrzeleniu podpociski uwalniają się nad celem, a każdy z nich jest w stanie przebić 50 mm stali. Typ ten wprowadzono jako odpowiedź na zagrożenie radzieckimi czołgami w okresie zimnej wojny.
- M712 Copperhead – kierowane pociski artyleryjskie, przeznaczone do precyzyjnego strzelania, wymagają oświetlenia celu laserem.
- SADAR – amunicja eksperymentalna, wystrzeliwana w kierunku wrogich pojazdów. Po wystrzeleniu pocisk aktywuje się i, opadając na spadochronie, kieruje się w stronę najbliższego pojazdu.
Zobacz także
Przypisy
Bibliografia
Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak, Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku), Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 126, ISBN 83-86028-01-7.