15 Korpus Zmechanizowany (ZSRR)

15 Korpus Zmechanizowany

15 Korpus Zmechanizowany (ros. 15-й механизированный корпус) to wyższy związek taktyczny jednostek zmechanizowanych Armii Czerwonej w okresie II wojny światowej.

Formowanie

Proces formowania Korpusu rozpoczął się w marcu 1941 roku w Kijowskim Specjalnym Okręgu Wojskowym. Sztab Korpusu został ulokowany w Brodach na Ukrainie.

Skład

10 Dywizja Pancerna,
37 Dywizja Pancerna,
212 Dywizja Zmotoryzowana,
25 pułk motocyklowy,
oddziały korpuśne:

544 samodzielny batalion łączności,
65 samodzielny zmotoryzowany batalion inżynieryjny,
115 korpuśna eskadra lotnicza.

Wyposażenie

Na dzień 22 czerwca 1941 roku 15 Korpus Zmechanizowany liczył 33 935 żołnierzy, co stanowiło 93% etatowego stanu. Dysponował on następującym wyposażeniem:

733 czołgi, w tym:

69 T-34,
64 KW-1,
418 BT-7,
121 T-26,
44 T-28,
17 T-40,

152 samochody pancerne, w tym:

106 BA-10,
51 BA-20,

2073 samochody,
165 ciągników,
131 motocykli.

7 lipca 1941 roku Korpus miał tylko 66 czołgów, a do 1 sierpnia 1941 roku pozostało jedynie 15.

Dowódcy

Dowódcą Korpusu był generał major Ignacy Karpezo.

Działania

W momencie ataku Niemców, Korpus wchodził w skład 6 Armii Frontu Południowo-Zachodniego. W czerwcu 1941 roku Korpus uczestniczył w walkach w rejonie Dubna z 1 Grupą Pancerną (Bitwa w rejonie Dubno – Łuck – Brody). Z powodu licznych sprzecznych rozkazów, Korpus poruszał się chaotycznie w obszarze trójkąta Radziechów–Brody–Łuck. Poza dwoma starciami z udziałem 10 Dywizji Pancernej, pozostałe jednostki nie brały aktywnego udziału w walkach. 7 lipca 1941 roku Korpus raportował, że znajduje się w Berezowce (300 km od granicy) z dziewięcioma procentami swoich czołgów.