15 cm schwere Feldhaubitze 13
15 cm schwere Feldhaubitze 13, znana również jako 15 cm s.FH 13, co w tłumaczeniu oznacza „ciężka haubica polowa”, to niemieckie działo o kalibrze 149,7 mm, używane zarówno w czasie I, jak i II wojny światowej. Produkcja tego modelu trwała nawet po zakończeniu I wojny, aż do momentu wprowadzenia nowszej wersji, czyli haubicy 15 cm sFH 18.
Mimo że konstrukcja haubicy była przestarzała, z powodzeniem była wykorzystywana również w II wojnie światowej. Jej kluczową zaletą była o połowę mniejsza masa w porównaniu do nowszego modelu (15 cm s.FH 18), co miało duże znaczenie podczas przemieszczania się po trudnych terenach. Niemniej jednak, wadą była niższa donośność. Obsługa działa była także utrudniona przez wąski kąt ostrzału poziomego, wynikający z zastosowania łoża jednoogonowego. W nowszym modelu zastosowano łoże dwuogonowe, co zwiększyło masę działa.
Na początku II wojny światowej Niemcy dysponowali 696 egzemplarzami tej broni. W pierwszej fazie konfliktu haubice te były przydzielane do niemieckich dywizji piechoty III i IV fali mobilizacyjnej.
Amunicja
W haubicy 15 cm sFH 13 stosowano amunicję o rozdzielnym ładowaniu. Pociski oraz łuski z ładunkami prochowymi ładowano oddzielnie. W łusce znajdowało się od 1 do 8 woreczków z prochem, w zależności od planowanego dystansu strzału.
Wykorzystywano następujące typy pocisków:
- 15 cm Gr.18 – pocisk burzący o masie 40,8 kg
- 15 cm Gr.19 – pocisk burzący o masie 43,5 kg
- 15 cm Gr.19 Nb – pocisk dymny o masie 39 kg
- 15 cm Gr.19 Be – pocisk przeciwbetonowy o masie 43,5 kg
Bibliografia
Engelmann Joachim, German Heavy Field Artillery 1934–1945, 1995, s. 3–8.
Широкорад А. Б., Бог войны третьего рейха, Москва 2003, s. 72–73 oraz str. 343-344.
Handbuch Die Munition der deutschen Geschütze und Werfer, Berlin 1940.