15 cm hrubá houfnice vz. 37
15 cm hrubá houfnice vz. 37 (czes. 15 cm ciężka haubica wz. 37) to czechosłowacka haubica, która została zaprojektowana pod koniec lat 30. XX wieku.
Na początku lat 30. XX wieku, w zakładach Škoda, stworzono haubicę oznaczoną jako K1. W 1933 roku rozpoczęto jej produkcję na potrzeby eksportu do Turcji, Rumunii i Jugosławii. Model K1 wzbudził również zainteresowanie Wojska Czechosłowacji, które jednak przed zakupem zażądało wprowadzenia kilku modyfikacji. Wersja przeznaczona dla armii czechosłowackiej, oznaczona jako K4, miała krótszą lufę oraz pneumatyczne opony. W przeciwieństwie do K1, K4 nie była rozkładana na dwie części, ponieważ armia czechosłowacka zrezygnowała z trakcji konnej.
Po wprowadzeniu drobnych poprawek, K4 została zaakceptowana do uzbrojenia armii czechosłowackiej jako 15 cm hrubá houfnice vz. 1937. Zgodnie z planami, haubica vz. 37 miała stać się standardowym ciężkim działem kal. 150 mm i miała zastąpić starsze modele tej klasy. W momencie zajęcia Czechosłowacji przez nazistowskie Niemcy, z linii produkcyjnych Škody zaczęły wychodzić pierwsze komplety haubic wz. 37.
Po przeprowadzeniu testów, Niemcy podjęli decyzję o dalszej produkcji haubic wz. 37 i przyjęciu ich do uzbrojenia pod oznaczeniem 15 cm schwere Feldhaubitze 37(t) (15 cm sFH 37(t)). Haubice te stały się częścią wyposażenia wielu jednostek artylerii dywizyjnej, a rzadziej korpuśnej, zastępując standardowe 15 cm schwere Feldhaubitze 18.
Haubice s.F.H.37(t) były wykorzystywane przez jednostki niemieckie podczas kampanii francuskiej w 1940 roku oraz w trakcie ataku na ZSRR w 1941 roku. Po 1944 roku, w armii Wehrmachtu pozostało jedynie kilka egzemplarzy s.F.H.37(t), ponieważ większość wyprodukowanych dział została przekazana oddziałom działającym na terenie Jugosławii oraz armii słowackiej.
Bibliografia
Chris Bishop: The Encyclopedia of Weapons of World War II. Nowy Jork: Barnes & Noble Books, 1998, s. 123-124. ISBN 0-7607-1022-8.