15 cm schwere Feldhaubitze M.14 to austro-węgierska ciężka haubica, która została zaprojektowana przed I wojną światową w zakładach Škoda. Po rozpadzie Austro-Węgier, była wykorzystywana przez wojska czechosłowackie, austriackie, węgierskie, włoskie oraz niemieckie, a te ostatnie korzystały z niej jeszcze w latach czterdziestych XX wieku.
Historia
Haubica powstała na bazie wcześniejszego modelu, 100 mm M.14. Była to broń o dużej masie (3340 kg w transporcie), ale niewygodna w użyciu, gdyż nie można jej było rozłożyć na części. Dodatkowo, jej zasięg wynoszący jedynie 6900 m nie był szczególnie imponujący jak na haubicę tego kalibru. Wady te częściowo kompensował potężny pocisk burzący o wadze 41 kg. W 1916 roku do produkcji wprowadzono nową wersję, znaną jako M.14/16, która miała nieco dłuższą lufę i wykorzystywała lżejszy pocisk.
Haubice M.14 oraz M.14/16 były używane przez armię austro-węgierską w trakcie I wojny światowej. Po jej zakończeniu, większość z tych haubic została przejęta przez Włochy, gdzie jeszcze w 1940 roku były stosowane jako standardowe średnie haubice (oznaczenia obice da 149/12 modello 14 oraz obice da 149/13). W armii czechosłowackiej znane były jako hruba houfnize vz. 14 i hruba houfnize vz. 14/16, natomiast w armii austriackiej i niemieckiej jako 15 cm schwere Feldhaubitze M 14 oraz 15 cm schwere Feldhaubitze M 14/16.
W 1919 roku Wojsko Polskie dysponowało 9 haubicami wz. 1914, z czego 8 znajdowało się na froncie. Zostały one następnie wycofane w ramach standaryzacji uzbrojenia i zastąpione przez 155 mm haubice wz. 17.
Przypisy