14 Samodzielna Armia Obrony Powietrznej – operacyjny związek Sił Zbrojnych ZSRR.
Zmiany organizacyjne
W wyniku kolejnych reorganizacji, jednostka ta została przekształcona w 14 Armię Lotniczą i Obrony Powietrznej Federacji Rosyjskiej. Nowy związek operacyjny koncentrował w sobie jednostki lotnicze oraz siły lądowe obrony powietrznej rozmieszczone w obszarze Syberyjskiego Okręgu Wojskowego. W 2010 roku dysponował on 56 bombowcami Su-24, 40 samolotami szturmowymi Su-25, 39 myśliwcami przechwytującymi MiG-31, 46 myśliwcami MiG-29, 29 samolotami rozpoznawczymi Su-24MR, a także różnorodnymi samolotami transportowymi i śmigłowcami.
Struktura organizacyjna
W latach 1991–1992
Dowództwo znajdowało się w Nowosybirsku.
Korpusy i dywizje obrony powietrznej:
- 38 Amurski Korpus Obrony Powietrznej – Nowosybirsk
- 39 Korpus Obrony Powietrznej – Krasnojarsk
- 50 Korpus Obrony Powietrznej – Czyta
- 56 Korpus Obrony Powietrznej – Semipałatyńsk
- 41 Dywizja Obrony Powietrznej – Nowosybirsk
- 16 Dywizja Obrony Powietrznej – Samarkanda
Lotnictwo myśliwskie obrony powietrznej:
- 22 pułk lotnictwa myśliwskiego – Borzja
- 64 pułk lotnictwa myśliwskiego – Omsk (rozformowany w 1991)
- 350 pułk lotnictwa myśliwskiego – Bratsk
- 356 pułk lotnictwa myśliwskiego – Sempałatyńsk
- 712 pułk lotnictwa myśliwskiego – Kańsk
- 812 pułk lotnictwa myśliwskiego – Alejsk
- 813 pułk lotnictwa myśliwskiego – Nowosybirsk
- 849 pułk lotnictwa myśliwskiego – Kupino
W 2010 roku
- 26 Gwardyjska Dywizja Obrony Powietrznej
- 41 Dywizja Obrony Powietrznej
- 21 Mieszana Dywizja Lotnicza
Przypisy
Bibliografia
Marek Depczyński: Rosyjskie siły zbrojne: od Milutina do Putina. Warszawa: Bellona SA, 2015. ISBN 978-83-11-13505-5.
Tomasz Grabowski: Rosyjska siła. Siły Zbrojne i główne problemy polityki obronnej Federacji Rosyjskiej w latach 1991-2010. Częstochowa: Instytut Geopolityki, 2011. ISBN 978-83-61294-52-8.