14 Armia (ros. 14-я армия) to związek operacyjny Armii Czerwonej, który działał w czasie wojny domowej w Rosji oraz wojny polsko-bolszewickiej.
Formowanie i walki
14 Armia została utworzona w czerwcu 1919 roku z jednostek 2 Ukraińskiej Armii Radzieckiej oraz oddziałów przysłanych z Rosji.
Armia ta brała udział w starciach z Siłami Zbrojnymi Południa Rosji dowodzonymi przez A. Denikina, wypierając je z takich miejsc jak Charków, Donbas oraz Odessa. W tym samym roku, pod dowództwem Ijeronima Uborewicza, wspólnie z 13 Armią, pokonała białogwardyjskie wojska gen. Aleksandra Kutiepowa w rejonie Orła i Kromami.
10 stycznia 1920 roku 14 Armia weszła w skład Frontu Południowo-Zachodniego pod dowództwem Aleksandra Jegorowa. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dotarła pod Lwów, jednak nie udało jej się zdobyć miasta. W trakcie polskiej ofensywy w Galicji, między wrześniem a październikiem 1920 roku, armia ta poniosła liczne porażki oraz straty, które zagrażały jej morale i stabilności. Po podpisaniu rozejmu, wzmocniona nowymi jednostkami, odniosła sukcesy w starciach z ukraińskimi powstańcami. Została rozformowana w 1921 roku.
Dowódcy armii
Ijeronim Uborewicz
Michaił Wasilewicz Mołkoczanow (od 7 VII 1920)
Struktura organizacyjna
w kwietniu 1920:
- 41 Dywizja Strzelców
- 45 Dywizja Strzelców
- 60 Dywizja Strzelców
- 1 Samodzielna Brygada Kawalerii
- III Brygada Galicyjska CzUHA
w maju 1920:
- 21 Dywizja Strzelców
- 41 Dywizja Strzelców
- 60 Dywizja Strzelców
Przypisy
Bibliografia
Iwan Jakubowski: Ziemia w ogniu. Warszawa: 1976.
Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin 1990.
Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
Lech Wyszczelski: Kijów. Warszawa: Wydawnictwo Bellona SA, 2008. ISBN 978-83-11-11431-9.