13 Dywizjon Rakietowy Obrony Powietrznej

13 dywizjon rakietowy Obrony Powietrznej

13 dywizjon rakietowy Obrony Powietrznej (13 dr OP) był samodzielnym pododdziałem Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Sił Powietrznych. Jego siedzibą był Lubliniec, a jednostka podlegała dowódcy 1 Śląskiej Brygady Rakietowej Obrony Powietrznej. Dywizjon został rozwiązany w 1998 roku.

Historia

Na mocy rozkazu MON nr 005/Oper. z dnia 28 stycznia 1961, a później zarządzenia Szefa Sztabu Generalnego WP Nr 0012/Org. z dnia 9 lutego 1962 oraz rozkazu dowódcy 1 Korpusu OPK Nr 0030/Org. z dnia 26 marca 1962, rozpoczęto formowanie 13 dywizjonu ogniowego artylerii rakietowej. Jednostka powstała na bazie rozformowanych 96 i 89 pułku artylerii przeciwlotniczej.

Podstawowym sprzętem bojowym dywizjonu był PZR SA-75 Dźwina.

W 1964 roku dywizjon został włączony do systemu dyżurów bojowych Wojsk OPK, razem z 13 DA OPK.

Dowódcy

mjr Czesław Urban – 1962–1967
ppłk Stefan Bojdak – 1967–1971
ppłk Alfred Prządło – 1971–1984
ppłk Władysław Przewrocki – 1984–1991
ppłk Henryk Zając – 1991–1997
mjr Tadeusz Jasiński – 1997–1998

Podległość

13 Dywizja Artylerii Obrony Powietrznej Kraju im. Powstańców Śląskich – 1962–1967
1 Dywizja Artylerii Przeciwlotniczej Obrony Powietrznej Kraju im. Powstańców Śląskich – 1967–1988
1 Brygada Rakietowa Obrony Powietrznej Kraju – 1988–1991
1 Brygada Rakietowa Obrony Powietrznej – 1991–1998