12,8 cm PaK 44
12,8 cm PaK 44 (Panzerabwehrkanone) to niemieckie działo przeciwpancerne, które zostało zaprojektowane w czasie II wojny światowej i uznawane jest za najpotężniejszą broń tego typu z tego okresu. Jego opracowanie było wynikiem doświadczeń zdobytych na froncie wschodnim w 1943 roku. Niemieckie dowództwo zainicjowało prace nad dużokalibrowym działem po zapoznaniu się z 122 mm armatami rosyjskimi. Początkowo planowano stworzenie działa polowego, znanego jako Kanone K 44, jednak w obliczu wprowadzenia przez Rosjan ciężkich czołgów, takich jak IS-2, skupiono się na usprawnieniach, które miały na celu opracowanie działa przeciwczołgowego. PaK 44 na krótkich i średnich dystansach oferowało osiągi zbliżone do 88 mm Pak 43, ale na dużych oraz bardzo dużych odległościach (2000-3000 metrów) nie miało sobie równych. Działo to było wykorzystywane jako uzbrojenie ciężkiego niszczyciela czołgów Jagdtiger.
Pocisk PzGr. 43 był zdolny do przebicia 219 mm pancerza (pod kątem 60°) z odległości 500 metrów.
Wersje armaty
12,8 cm PaK 44 występowało w pięciu wersjach, które różniły się głównie masą konstrukcji. Armata była montowana na różnych typach lawet, w tym na francuskiej lawecie z armaty 155 mm GPF-T (wersja 81/1). Wersja 12.8 cm Kanone 80 była instalowana w Jagdtigerze, a także użyto jej w Panzerkampfwagen VIII Maus.
Przypisy
Bibliografia
Ian V. Hogg, Encyklopedia uzbrojenia, Wydawnictwo Bellona.