122 mm haubica 2A18 (D-30)

122 mm haubica 2A18 (D-30) (ros. 122-мм гаубица 2А18 (Д-30)) to sowiecka haubica, która weszła do służby w latach 60. jako następca 122 mm haubicy M-30. Wciąż jest produkowana.

Haubica D-30 posiada łoże trójogonowe, co umożliwia jej ostrzał w poziomie w pełnym zakresie 360°. Lufa jest zakończona hamulcem wylotowym i wyposażona w półautomatyczny zamek klinowy z pionowym przesuwem klina. Może ona wystrzeliwać pociski składane z zmiennym ładunkiem bojowym, jak również pociski odłamkowo-burzące o masie 21,76 kg oraz stabilizowane brzechwowo pociski kumulacyjne o masie 21,63 kg, przeznaczone do ognia bezpośredniego.

Użytkownicy

Aktualni użytkownicy

  • Abchazja
  • Afganistan
  • Albania – 200
  • Algieria
  • Angola
  • Armenia – 280
  • Azerbejdżan – 195
  • Bangladesz
  • Białoruś
  • Benin
  • Bośnia i Hercegowina – 86
  • Chiny
  • Chorwacja – 52 (Wersja D-30 HR M94)
  • Czarnogóra – 30
  • Czechy
  • Dżibuti
  • Egipt – 600 (Produkowane na licencji)
  • Etiopia
  • Estonia – 42
  • Finlandia – 486 (Pierwsze fińskie oznaczenie „122 H 63″ po pewnych modernizacjach oznaczało obecną nazwę „122 H 63A”)
  • Górski Karabach
  • Macedonia
  • Gruzja – Od 98 do 120 egzemplarzy.
  • Indie – 850
  • Iran – Od 400 do 600 egzemplarzy.
  • Irak
  • Jemen
  • Kambodża
  • Kongo
  • Korea Północna
  • Kuba – 100 zamontowanych na podwoziu T-34 i 55 zamontowanych na podwoziu T-55, oraz 25 zamontowanych na ciężarówce 6×6 KrAZ-255. (D-30 są produkowane lokalnie w małych ilościach)
  • Kurdystan
  • Kazachstan – 183
  • Kirgistan – 72
  • Laos
  • Liban
  • Libia
  • Madagaskar
  • Mali – 8
  • Mauretania
  • Mongolia
  • Maroko
  • Mozambik
  • Mjanma – Importowane z Korei Północnej.
  • Nikaragua
  • Nigeria
  • Pakistan – 143 dostarczone z Chin w latach 2003–2004.
  • Peru
  • Rosja
  • Rwanda
  • Sahara Zachodnia: Użytkowane przez Front Polisario.
  • Singapur
  • Sudan – niektóre jednostki są zamontowane na zmodyfikowanej 6 × 6 Kamaz 43118 ciężarówce, ten samobieżny system został oznaczony jako „Khalifa-1”
  • Słowacja
  • Serbia – 303
  • Syria
  • Turkmenistan
  • Tadżykistan – 12
  • Ukraina – 443
  • Uzbekistan – 540
  • Wietnam
  • Zambia – 25
  • Zimbabwe

Byli użytkownicy

  • Czechosłowacja
  • Jugosławia
  • Somalia
  • ZSRR

Przypisy

Bibliografia

Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7. Brak numerów stron w książce.