Moździerz 120 mm wz. 1938
120 mm moździerz wz. 1938 (ros. 120-мм полковой миномёт образца 1938 года) to radziecki, średni (pułkowy) moździerz o kalibrze 120 mm, który był używany w czasie II wojny światowej przez Armię Czerwoną, Ludowe Wojsko Polskie oraz jako zdobyczna broń przez Wehrmacht pod nazwą 12 cm Granatwerfer 378 (r), a także jako kopia pod nazwą 12 cm Granatwerfer 42.
Moździerz został zaprojektowany przez zespół kierowany przez Borysa Iwanowicza Szawyrina. Był on częścią uzbrojenia Ludowego Wojska Polskiego. Konstrukcja była klasyczna, obejmująca lufę, płytę oporową oraz podstawę. Urządzenie uruchamiano za pomocą mechanizmu kurkowego lub grawitacyjnie (po zablokowaniu wystającej iglicy). Moździerz transportowano na dłuższe dystanse na podwoziu dwukołowym, które było holowane przez samochód osobowo-terenowy, ciężarowy lub na krótsze odległości przez obsługę.
Pociski
Do strzelania stosowano następujące typy pocisków:
- odłamkowo-burzące o masie 15,5 kg
- odłamkowo-burzące z dodatkowym napędem rakietowym o masie 17,65 kg
- oświetlające o masie 15 kg
- dymne o masie 16,1 kg
- zapalające o masie 16,6 kg
Przypisy
Bibliografia
Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 149. ISBN 83-86028-01-7.
Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1965, s. 122.
Jacek Wolfram, Andrzej Zasieczny: Broń piechoty Wehrmachtu 1939-1945. Oficyna Wydawnicza Alma-Press, Warszawa 2009, s. 141/142.