12 eskadra liniowa to jednostka lotnictwa Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
W wyniku reorganizacji lotnictwa wojskowego w 1925 roku, 12 eskadra wywiadowcza została przekształcona w 12 eskadrę lotniczą.
Jednostka pozostała w strukturach 1 pułku lotniczego i miała swoją bazę na lotnisku Okęcie. Jej wyposażenie stanowiły samoloty Ansaldo A.300.
W jesieni 1925 roku rozpoczęto proces przezbrajania eskadry w samoloty Potez XV. Do wiosny 1926 roku eskadra osiągnęła etatowy stan 6 maszyn.
W 1929 roku jednostka zmieniła nazwę na 12 eskadra liniowa, a etat zwiększono do 10 samolotów.
Od wiosny 1930 roku trwało przezbrajanie eskadry w samoloty Potez XXV.
W 1932 roku jednostka została wyposażona w samoloty Breguet XIX.
W dniach 7-20 września 1928 roku załogi 12 eskadry brały udział w manewrach na Wołyniu. W wyniku reorganizacji lotnictwa w marcu 1939 roku, 12 eskadra liniowa została rozwiązana, a personel latający i naziemny przeniesiono do formującego się 215 dywizjonu bombowego.
Dowódcy eskadry
kpt. obs. Konstanty Koziełło (1925 – IX 1925) → oficer taktyczny 1 pułku lotniczego
kpt. pil. Mateusz Iżycki (IX 1925 – )
kpt. Franciszek Haberek (VIII 1927 – VI 1928)
kpt. pil. Stanisław Skarżyński (VI 1928 – 1 II 1930) → MSWojsk.
wz. por. pil. Marian Malara (IV – 4 VII 1929)
por. obs. Marian Sukniewicz (1 II 1930 – 25 IV 1930)
kpt. obs. Edward Młynarski (25 IV 1930 – 30 IX 1933)
kpt. pil. Jan Koźmiński (30 IX 1933 – 22 XI 1934)
kpt. obs. Marian Sukniewicz (22 XI 1934 – 13 VI 1935)
kpt. pil. Juliusz Dziewulski (13 VI 1935 – 6 VII 1937)
kpt. Leszczyński (6 VII 1937 – XI 1938)
kpt. obs. Feliks Łukasik (XI 1938 – III 1939)
Wypadki lotnicze
4 IX 1930 roku, w wyniku wypadku lotniczego, zginęli kpr. pchor. rez. pil. Leon Pędzich oraz szer. rez. mech. Marian Jerzy vel Erzy.
16 X 1930 roku, podczas kursu pilotażu myśliwskiego w 2 pułku lotniczym, zginął ppor. pil. Stanisław Nowakowski, gdyż w jego samolocie Spad urwały się skrzydła.
18 listopada 1932 roku, samolot Breguet XIX z załogą kpr. pil. Edward Durniewicz i ppor. obs. Edmund Papis, podczas treningowego lotu w niskim pułapie chmur, zahaczył o linę masztu radiostacji w Raszynie. Obaj lotnicy zginęli.
11 września 1937 roku, lecąc samolotem RWD-8, zginął pod Szamotułami por. pil. Władysław Nowak.
1 czerwca 1938 roku na poligonie Błędów, gdzie odbywała się szkoła ognia, w trakcie startu z lotniska Rakowice, zginęli na samolocie Karaś kpt. pil. Tadeusz Suchodolski, por. obs. Stanisław Tobiasz oraz kpr. strz. samol. Kazimierz Kąkol.
Przypisy
Bibliografia
Krzysztof Hoff: Skrzydła Niepodległej. O wielkopolskim lotnictwie w okresie Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Wielkopolskie Muzeum Walk Niepodległościowych, 2005. ISBN 83-921347-0-2.
Tomasz Kowalski: Godło i barwa w lotnictwie polskim 1918–1939. Toruń: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1981. ISBN 978-83-206-0149-7.
Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.