117 Dywizja Strzelców (niem. 117. Jäger-Division) – to jedna z niemieckich dywizji strzelców, która została utworzona z 717 Dywizji Piechoty.
Historia
117 Dywizja Strzelców została powołana do życia 11 kwietnia 1943 roku w okupowanej Jugosławii, przekształcając 717 Dywizję Piechoty. Zmiana ta nie ograniczała się jedynie do nazwy, ale obejmowała również doposażenie dywizji, co miało na celu zwiększenie jej manewrowości. Następnie jednostka została przeniesiona na Peloponez, gdzie pełniła funkcję wojsk okupacyjnych aż do września 1944 roku.
W późniejszym czasie dywizja brała udział w odwrocie z Bałkanów, prowadząc zacięte walki z jugosłowiańskimi partyzantami. W 1945 roku jednostka stawiała opór oddziałom Armii Czerwonej, a w momencie upadku Berlina kierowała się w stronę Austrii, aby dołączyć do 6 Armii Pancernej SS.
Decyzja dowództwa o skierowaniu jednostki na zachód miała na celu uniknięcie kapitulacji przed Armią Czerwoną i dostania się do jej niewoli. Ostatecznie 117 Dywizja Strzelców poddała się armii USA w pobliżu Steyr w maju 1945 roku.
Zbrodnie wojenne
15 grudnia 1943 roku w greckim miasteczku Kalawrita żołnierze 117 Dywizji Strzelców zamordowali niemal wszystkich mężczyzn i chłopców, łącznie zabijając około 700 osób.
Dowódcy dywizji
- gen. Karl von le Suire (od 1 maja 1943),
- gen. por. August Wittmann (od 10 lipca 1944),
- gen. mjr Hans Kreppel (od 10 marca 1945).
Struktura organizacyjna
- 737 pułk strzelców
- 749 pułk strzelców
- 670 pułk artylerii
- 116 batalion rozpoznawczy
- 117 batalion niszczycieli czołgów
- 117 batalion inżynieryjny
- 117 batalion łączności
- 177 batalion zapasowy
- 117 dywizyjny oddział zaopatrzeniowy
W grudniu 1944 roku dywizja wchłonęła dwa forteczne bataliony piechoty (1004. i 1005.), a w marcu 1945 roku 944 armijny pułk artylerii nabrzeżnej.
Przypisy
Bibliografia
- Samuel W. Mitcham jr.: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Dywizje strzeleckie i lekkie. Ordre de Bataille. Warszawa: Belona S.A., 2010. ISBN 978-83-11-11655-9.
- Ben Shepherd: Żołnierze Hitlera. Armia niemiecka w Trzeciej Rzeszy. Oświęcim: 2017. ISBN 978-83-7889-539-8.
Linki zewnętrzne