111 eskadra myśliwska
111 eskadra myśliwska to jednostka lotnictwa Wojska Polskiego w okresie II Rzeczypospolitej.
Godło jednostki: czerwona błyskawica na białym tle.
Formowanie i szkolenie
W wyniku reorganizacji lotnictwa wojskowego w 1925 roku, 13 eskadrę myśliwską przekształcono w 111 eskadrę lotniczą.
Jednostka ta pozostała w strukturach 3 pułku lotniczego i miała swoją siedzibę na lotnisku Ławica. Wyposażenie eskadry stanowiły samoloty Fokker D.VII.
Jesienią 1925 roku rozpoczęto proces przezbrajania eskadry na samoloty Blériot-SPAD S.61C1, które zostały zakupione we Francji.
W czerwcu 1927 roku eskadra uczestniczyła w szkoleniu strzeleckim na poligonie Toruń-Podgórz, gdzie piloci ćwiczyli strzelanie do rękawa „H”, celów naziemnych oraz zbijanie balonów.
W sierpniu, w ramach dywizjonu, eskadra wzięła udział w manewrach wojsk lądowych, które odbyły się w województwie łódzkim. Za wzorową współpracę otrzymała pochwałę od dowódcy Okręgu Korpusu nr IV, generała brygady Stanisława Małachowskiego.
W celu uporządkowania nazewnictwa, na podstawie rozkazu Ministerstwa Spraw Wojskowych, Biuro Og.Org. L.dz. 412/tjn. Org. z dnia 2 sierpnia 1928 roku, 111 eskadra myśliwska została przemianowana na 131 eskadrę myśliwską.
Personel eskadry
Dowódcy eskadry:
- por. pil. Oskar Müller (III 1925 – IX 1925)
- kpt. pil. Adam Kowalczyk (IX 1925 – VIII 1928)
Przypisy
Bibliografia
Wiktor Brummer, Wacław Zawadzki. Spis byłych oddziałów Wojska Polskiego. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (183), 2000. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1640-6281.
Krzysztof Hoff: Skrzydła Niepodległej. O wielkopolskim lotnictwie w okresie Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Wielkopolskie Muzeum Walk Niepodległościowych, 2005. ISBN 83-921347-0-2.
Tomasz Kowalski: Godło i barwa w lotnictwie polskim 1918–1939. Toruń: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1981. ISBN 978-83-206-0149-7.
Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.