111 Dywizja Piechoty
111 Dywizja Piechoty (niem. 111. Infanterie-Division) to niemiecka dywizja z okresu II wojny światowej, która została utworzona na podstawie rozkazu z dnia 6 listopada 1940 w ramach 12. fali mobilizacyjnej w regionie Fallinbostel w XI Okręgu Wojskowym.
Struktura organizacyjna
Struktura organizacyjna w 1940 roku:
- 50., 70. i 117. pułk piechoty
- 117. pułk artylerii
- 111. batalion pionierów
- 111. oddział rozpoznawczy
- 111. oddział przeciwpancerny
- 111. oddział łączności
- 111. polowy batalion zapasowy
Struktura organizacyjna w listopadzie 1943 roku:
- 50., 70. i 117. pułk grenadierów
- 117. pułk artylerii
- 111. batalion pionierów
- 111. dywizyjny batalion fizylierów
- 111. oddział przeciwpancerny
- 111. oddział łączności
- 111. polowy batalion zapasowy
Dowódcy dywizji
Generalleutnant Otto Stapf (5 XI 1940 – 1 I 1942)
Generalmajor Hermann Rücknagel (1 I 1942 – 15 VIII 1943)
Generalmajor Werner von Bülow (15 VIII 1943 – 30 VII 1943)
Generalmajor Hermann Recknagel (30 VIII 1943 – 1 XI 1943)
Generalmajor Erich Gruner (1 XI 1943 – 12 V 1944)
Bibliografia
Carell Paul, Operacja „Barbarossa”; Warszawa 2000, ISBN 831109199-4.
Carell Paul P., Spalona ziemia. Odwrót Wehrmachtu na Wschodzie, Kazimierz K. Szarski (tłum.), Warszawa: Bellona, 2003, ISBN 83-11-09475-6, OCLC 749204110. Brak numerów stron w książce.
Haupt Werner, Army Group South. The Wehrmacht in Russia 1941-1945, b.m.w 1998, ISBN 0-7643-0385-6.
Schramm Percy Ernst, Kriegstagebuch des Oberkommandos der Wehrmacht 8 vol.; Bonn 2003, ISBN 3-8289-0525-0.
Wagner Carl, Die Heeresgruppe Süd. Der Kampfe im Süden der Ostfront 1941-1942, b.m.w i b.r.w, ISBN 3-7909-0143-1.