11 Dywizjon Pancerny
11 Dywizjon Pancerny był pancernym pododdziałem rozpoznawczym Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.
Jednostka ta nie istniała w czasie pokojowej organizacji wojska. Powstała w sierpniu 1939 roku w Modlinie na potrzeby Mazowieckiej Brygady Kawalerii, w grupie jednostek oznaczonych kolorem żółtym. 11 batalion pancerny był jednostką mobilizującą.
Walki dywizjonu
30 sierpnia dywizjon dotarł do rejonu koncentracji swojej macierzystej brygady. Jego pododdziały zostały przydzielone do wojsk osłony i skierowane na linię czat. Plutony patrolowały m.in. okolice Dyczymina, Chorzel, Janowa i Skorupek. Szwadron samochodów pancernych nawiązał kontakt ogniowy z pododdziałami rozpoznawczymi niemieckiej 12 Dywizji Piechoty. Wieczorem, razem z innymi pododdziałami brygady, dywizjon wycofał się na kolejną linię obrony w rejonie lasu pod Mchowem. 2 września 1 pluton dywizjonu wspierał 3 batalion strzelców w okolicach wsi Łanięta, a 6 wozów z 2 plutonu wspierało 11 pułk ułanów podczas ataku na wzgórze 190. Pluton szwadronu samochodów pancernych dywizjonu stoczył walkę koło Groduska z wozami niemieckiej Dywizji Pancernej „Kempf”, a przed wieczorem cały szwadron wspierał 11 pułk w starciach pod Rostowem z batalionem pułku SS „Deutschland”.
Organizacja i obsada personalna
Obsada personalna:
- Dowództwo (poczet dowódcy)
- dowódca – mjr Stefan III Majewski
- adiutant – kpt. Zbigniew Brodzikowski (w AK ps. „Rańcza”)
- Szwadron Czołgów Rozpoznawczych Nr 11 (trzynaście czołgów TK)
- dowódca – kpt. br. panc. Stanisław Spodenkiewicz †8 IX 1945 Loreto (dowódca III plutonu kompanii podchorążych zawodowych)
- dowódca 1 plutonu – por. Stefan Widort
- dowódca 2 plutonu – ppor. rez. Edward Sokopp
- Szwadron Samochodów Pancernych Typ „B” Nr 11 (osiem samochodów pancernych wzór 1929)
- dowódca – kpt. br. panc. Mirosław Jarociński †1940 Charków
- dowódca 1 plutonu – por. Michał Nahorski
- dowódca 2 plutonu – chor. Stefan Wojcieszak (ranny 1 IX 1939)
- Szwadron Techniczno-Gospodarczy
- dowódca – kpt. br. panc. Tadeusz Weryho-Darowski †1940 Charków (dowódca I plutonu kompanii podchorążych zawodowych)
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
Krzysztof M. Gaj: Polska broń pancerna w 1939 roku – organizacja wojenna i pokojowa jednostek. Oświęcim: NapoleonV, 2014. ISBN 978-83-7889-122-2.
Adam Jońca: Wrzesień 1939 : pojazdy Wojska Polskiego: barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990.
Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 83-204-3299-5.
Rajmund Szubański: Polska broń pancerna 1939. Warszawa: Bellona, 2011. ISBN 978-83-11-12106-5.
Jan Tarczyński, Krzysztof Barbarski, Adam Jońca: Pojazdy w Wojsku Polskim = Polish Army vehicles : 1918-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”; Londyn: Komisja Historyczna b. Sztabu Głównego PSZ, 1995. ISBN 83-85621-57-1.
Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918 – 1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.