11 Łużycki dywizjon artylerii przeciwpancernej (11 dappanc)
Jest to pododdział artylerii przeciwpancernej ludowego Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Na podstawie rozkazu Nr 0288/Org. Naczelnego Dowódcy WP z dnia 15 października 1945 roku, rozformowano 11 dywizjon artylerii samochodowej. W jego miejsce, w ramach 8 Dywizji Piechoty, utworzono 11 dywizjon artylerii zmotoryzowanej.
Kilka miesięcy później, zgodnie z rozkazem Nr 046/Org. Naczelnego Dowódcy WP z 27 lutego 1946 roku, jednostka przekształciła się w 11 dywizjon artylerii przeciwpancernej. Na podstawie rozkazu Nr 0046/Org. Ministra Obrony Narodowej z 30 marca 1949 roku, dywizjon został podporządkowany dowódcy 2 Warszawskiej Dywizji Piechoty im. Henryka Dąbrowskiego. W 1956 roku jednostka została rozformowana.
W 1945 roku dywizjon stacjonował w Olchowcach (zob. koszary w Sanoku–Olchowcach), a pod koniec 1946 roku przeniesiono go do Kutna. W 1947 roku znajdował się w Gałkówku, a w 1948 roku w Skierniewicach. W ramach 2 DP został przeniesiony do Tarnowskich Gór, do koszar przy ul. Kościuszki 7 lub ul. Opolskiej.
Struktura organizacyjna
- Dowództwo i sztab
- pluton dowodzenia
- trzy baterie armat przeciwpancernych
- dwa plutony ogniowe po 2 działony
Łącznie, według etatu 2/79 w 1948 roku, dywizjon liczył 164 żołnierzy i 12 armat 76 mm ZiS-3.
Przypisy
Bibliografia
Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy: przekształcenia organizacyjne, 1945-1956. Warszawa: Wydawnictwo TRIO; Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.