11 Dywizja Strzelców
11 Dywizja Strzelców to związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej, który działał w czasie wojny domowej w Rosji oraz wojny polsko-bolszewickiej.
Formowanie i walki
Dywizja została utworzona w maju 1918 roku jako 4 Piotrogrodzka Dywizja Piechoty.
Stan na 1 sierpnia 1920 roku wynosił 6666 żołnierzy, w tym 5639 piechoty oraz 200 kawalerzystów. W wyposażeniu znajdowały się 127 ciężkich karabinów maszynowych oraz 17 dział.
W dniu 23 sierpnia 1920 roku, w rejonie Śniadowa, dywizja została pokonana przez jednostki polskiej 13 Dywizji Piechoty.
Dowódcy dywizji
Na czele dywizji stał komdiw Sołoduchin.
Struktura organizacyjna
W skład dywizji w sierpniu 1920 roku wchodziły:
- 31 Brygada Strzelców
- 91 pułk strzelców
- 92 pułk strzelców
- 93 pułk strzelców
- 32 Brygada Strzelców
- 94 pułk strzelców
- 95 pułk strzelców
- 96 pułk strzelców
- 33 Brygada Strzelców
- 97 pułk strzelców
- 98 pułk strzelców
- 99 pułk strzelców
Przypisy
Bibliografia
Józef Moszczeński: Rosyjski plan bitwy nad Wisłą w 1920. W: Izabela Borańska-Chmielewska (projekt): Polskie zwycięstwo dla wolności Europy; księga pamiątkowa arma virumque cano; 100-lecie bitwy warszawskiej 1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Wydawniczy; Centralna Biblioteka Wojskowa, 2020. ISBN 978-83-955800-5-5.
Materiały do historii wojny 1918-1920 r. T. I/1 Bitwa Warszawska – Bitwa nad Bugiem 27 VII – 7 VIII 1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1935.
Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.