11 Batalion Łączności – jednostka łączności Polskich Sił Zbrojnych.
W lipcu 1943 roku został przemianowany na 11 Batalion Łączności Korpusu. Zapewniał on łączność korpusu podczas kampanii włoskiej, w takich miejscach jak: nad rzeką Sangro, pod Monte Cassino, Pescara, Loreto, Arezzo i Bolonia. W trakcie działań stracił 7 żołnierzy, a 18 zostało rannych. Został rozformowany w Wielkiej Brytanii 7 lipca 1947 roku.
Formowanie i zmiany organizacyjne
27 października 1941 roku w Polskich Siłach Zbrojnych w ZSRR rozpoczęto formowanie sztabowej kompanii łączności, której celem było zapewnienie łączności pomiędzy dowództwem armii a jednostkami podległymi. Miała ona również utrzymywać łączność z ambasadą w Kujbyszewie, Londynem i Teheranem. 26 lutego 1942 roku podjęto decyzję o sformowaniu jednostki, a 19 marca 1942 roku dowódca Armii wydał rozkaz utworzenia 1 Pułku Łączności, który miał składać się z trzech batalionów liniowych oraz tymczasowego batalionu szkolnego. Dowódcą pułku został mjr Roman Banaszak, wcześniej dowódca łączności Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. Miejscem organizacji pułku była Wieliko Aleksiejewskaja. Na początku sformowano jedynie dwie kompanie – sztabową i kablową. Rozpoczęto również szkolenie oraz organizację pierwszych kursów w ramach batalionu szkolnego. 1 Pułk Łączności nigdy nie osiągnął planowanego stanu, a do chwili wyjazdu funkcjonowały w jego ramach trzy kompanie, a w batalionie szkolnym dwie kompanie oraz kierownictwo czterech kursów. W ramach drugiej ewakuacji, 19 sierpnia 1942 roku, pułk dotarł na statku „Żdanow” z Krasnowodzka do irańskiego portu Pahlevi, gdzie otrzymał nowe umundurowanie i po krótkim odpoczynku przetransportował się do Quizil Ribat w Iraku.
W tamtym czasie pułk liczył 9 oficerów oraz 450 szeregowych. Niedobory etatowe wymusiły reorganizację pułku. 26 października 1942 roku, na podstawie rozkazu L.dz. 544/I/Tj. dowódcy Armii Polskiej na Wschodzie, 1 Pułk Łączności został rozformowany, a na jego bazie zorganizowano batalion łączności armii oraz 12 etapową kompanię łączności. W skład nowo formowanych pododdziałów weszli także żołnierze batalionu łączności II Korpusu Strzelców oraz uzupełnienia z batalionów łączności 5., 6. i 7. Dywizji Piechoty, a także 3 Karpackiego Batalionu Łączności.
9 marca 1943 roku batalion łączności armii został przekształcony w 11 batalion łączności, osiągając stan etatowy 29 oficerów i 616 szeregowych.
15 maja 1943 roku batalion przeniósł swoje miejsce postoju z Quizil Ribat do Kirkuku, transportując się własnymi środkami w trzech rzutach.
20 lipca 1943 roku batalion został przemianowany na 11 batalion łączności korpusu. W ramach tego rozkazu rozwiązano 3 kompanię łączności artylerii, dzieląc ją na dwa odrębne plutony dla dowódcy artylerii 2 Korpusu oraz Dowództwa 2 Grupy Artylerii. W sierpniu 1943 roku batalion wypoczywał w okolicach przełęczy Rawanduz. W pierwszych dniach września batalion w trzech rzutach przeszedł do Palestyny, a ostatni rzut przybył do obozu „Kilo 89” po zlikwidowaniu ośrodka łączności w Kirkuku. Kontynuowano szkolenie i organizowano łączność podczas ćwiczeń i manewrów obu rzutów dowództwa korpusu oraz jednostek artylerii. Szkolono specjalistów łączności z wszystkich jednostek korpusu.
20 października 1943 roku 11 pluton radio specjalny oraz 12 pluton informacyjny specjalny zostały dyslokowane na Cypr, gdzie działały do 13 grudnia 1943 roku.
Od 1 do 4 grudnia batalion wraz z Dowództwem 2 KP przemieścił się do Egiptu, do obozu wojskowego w Quassasin. Tutaj nastąpiło pełne uzupełnienie broni, sprzętu oraz wyposażenia bojowego. Prowadzono szkolenie radiowe, a w tym czasie partiami wysyłano do Włoch sprzęt, pojazdy oraz wyposażenie, co miało miejsce między 10 grudnia 1943 roku a 15 stycznia 1944 roku. 17 stycznia batalion został dyslokowany do obozu Almirya, a 20 stycznia z Aleksandrii wypłynął do Włoch statkiem „Ranchi”.
Działania bojowe
Przerzut batalionu do Włoch i udział w walkach nad Sangro
25 stycznia 1944 roku większość 11 batalionu łączności wylądowała w Taranto. Już 26 stycznia 2 kompania aktywowała ośrodek łączności dowództwa korpusu w Motola oraz budowała linie telefoniczne dla kwatermistrzostwa korpusu. Z kolei 2 lutego część 1 kompanii rozwijała ośrodek łączności I rzutu korpusu w miejscowości Vinchiaturo. Pozostałe pododdziały batalionu z sprzętem sukcesywnie dołączały do połowy marca 1944 roku. 18 lutego dowództwo batalionu z 1 kompanią zajęło miejscowość San Giuliano, gdzie w dniach 26 lutego do 9 marca przystąpiono do odtworzenia 3 kompanii łączności. 27 lutego II rzut dowództwa korpusu razem z 2 kompanią przemieścił się do Campobasso, a do dowództwa batalionu dołączyła kompania dowodzenia. Od 1 marca 1944 roku plutony budowlane 1 i 2 kompanii rozpoczęły remont stałej linii telefonicznej na zapleczu obrony 2 KP, której długość wynosiła 126 kilometrów, co trwało do 22 marca z uwagi na niedobory materiałów. I rzut dowództwa korpusu przesunął się do Cantalupo, a II rzut do Bajano – co spowodowało konieczność zwijania i rozwijania ośrodków łączności oraz sieci telefonicznych przez 1 i 2 kompanie. Po zmianie miejsca pracy dowództwo batalionu wraz z kompanią dowodzenia przesunęło się w pobliże wsi Roccamandolfi, a także pozostałe kompanijne pododdziały batalionu. Zbudowano również wysunięty ośrodek łączności korpusu w Isernii i włączono go do sieci łączności korpusu, a następnie zbudowano i podłączono do sieci korpuśnej pułk artylerii pomiarowej oraz pułk ułanów karpackich. Od 14 kwietnia batalion przekazał zbudowaną sieć telefoniczną dla jednostek łączności 10 Korpusu Brytyjskiego. W okresie od 11 lutego do 14 kwietnia pododdziały batalionu wybudowały i wyremontowały 630 kilometrów dwuprzewodowej linii telefonicznej. Od 14 do 15 kwietnia 11 batalion został wycofany na tyły wraz z 2 KP. 3 kompania w okresie od 23 lutego do 15 kwietnia budowała sieć łączności oraz obsługiwała ośrodek łączności dla dowódcy artylerii korpusu do sztabów artylerii dywizyjnych 3 i 5 dywizji oraz 2 grupy artylerii, a pluton przy dowódcy 2 GA do podległych mu pułków. Ponadto 11 pluton prowadził stały nasłuch stacji nieprzyjaciela. W trakcie tego etapu działań korpusu, dzienna praca obsługiwana przez batalion ośrodka łączności I rzutu (operacyjno-bojowego) dowództwa korpusu obejmowała: 820 listów rejestrowanych, 1150 nierejestrowanych listów, 1700 rozmów i połączeń telefonicznych, 220 telegramów odebranych i nadanych. Natomiast ośrodek łączności II rzutu korpusu (kwatermistrzowskiego) obsługiwał: 600 listów rejestrowanych, 850 nierejestrowanych, 1350 rozmów telefonicznych, a także 190 odebranych i nadanych telegramów. Gońcy motocyklowi obu ośrodków dziennie pokonywali co najmniej 440 kilometrów. Ponadto dzienna wewnętrzna korespondencja batalionu i jednostek przydzielonych administracyjnie przekraczała 100 pism dziennie. Przeciętny stan ewidencyjny batalionu wynosił 47 oficerów i 930 szeregowych. Należy podkreślić, że 11 batalion łączności korpusu odpowiadał za budowę łączności między obydwoma rzutami dowództwa korpusu a podległymi jednostkami (dywizjami, samodzielnymi brygadami i grupą artylerii) oraz pomiędzy dywizjami, samodzielnymi brygadami i grupami a jednostkami niższego szczebla, tj. pułkami i batalionami korpusu. Był również samowystarczalny w zakresie napraw sprzętu łączności, pojazdów batalionu oraz ładowania akumulatorów, a także zabezpieczenia gospodarczo-kwatermistrzowskiego w znacznym oddaleniu, zazwyczaj w terenie górskim, obejmującym cały obszar zajmowany przez korpus.
Udział w bitwie o Monte Cassino
Od 17 kwietnia dowództwo batalionu opracowało plan łączności 2 Korpusu do bitwy o Monte Cassino, przemieściło dowództwo batalionu, 1 kompanię łączności oraz część kompanii dowodzenia w pobliże S. Pietro (1,5 kilometra na wschód). Tego dnia 1 i 2 kompanie łączności zbudowały ośrodki łączności dla I rzutu dowodzenia korpusu w S. Vitore oraz II rzutu dowodzenia w rejonie Venafro (3 kilometry na południowy zachód). Batalion zbudował i włączył się w sieć łączności 8 Armii Brytyjskiej oraz nawiązał łączność z sąsiednim 13 Korpusem Brytyjskim, a także zbudował łączność do dowództwa 3 DSK w rejonie Carpignone, 5 KDP w rejonie Prata oraz do przybyłej z Egiptu 2 BPanc. w rejonie Villa Volturno. W okresie od 19 do 25 kwietnia rozbudowywano sieć łączności, głównie telefonicznej, pomiędzy dowództwami, a niejednokrotnie z uwagi na zagrożenie uszkodzeniem przez ostrzał artyleryjski, dublowano ją. Pilność i liczba zadań wymusiły doraźne wsparcie batalionu przez jednostki brytyjskie łączności (51 pluton budowlany), a z części żołnierzy batalionu oraz przysłanych uzupełnień z 7 kompanii łączności 7 DP (12 żołnierzy) utworzono trzeci pluton budowlany. W dniu 4 maja 1944 roku na świeżo wybudowanej linii łączności znaleziono pułapki minowe, w związku z tym z 7 Dywizji Piechoty przydzielono 12 oficerów i 62 szeregowych do patrolowania i ochrony linii telefonicznych. W dniach 7–10 maja zbudowano wraz z siecią łączności (telefonicznej i radiowej) punkt obserwacyjny dowódcy korpusu oraz sieć regulacji ruchu z centralą w Villa. Całość prac odbywała się pod niemiecką obserwacją, ostrzałem artyleryjskim oraz bombardowaniem lotniczym w dniach 8–9 maja, w wyniku którego 4 żołnierzy batalionu zostało rannych. Ponadto żołnierze batalionu zbudowali na tyłach sieć telefoniczną wraz z centralą w polowych składach zaopatrzenia oraz łączność z dowództwem oddziałów zaopatrzenia i transportu, włączoną w sieć łączności II rzutu dowództwa korpusu, obsługiwaną przez przydzielony 386 etapowy pluton łączności. Warto zaznaczyć, że łączność do dnia „D” i godz. „H” opierała się na łączności telefonicznej (kablowej) oraz łącznikach. Od 12 do 19 maja 1944 roku, w związku z natarciem wojsk, działalność poszczególnych pododdziałów 11 batalionu polegała na obsłudze środków łączności oraz na naprawie zniszczonych wskutek ostrzału artyleryjskiego połączeń telefonicznych; w trakcie tej bitwy łącza były dwukrotnie bombardowane przez lotnictwo nieprzyjacielskie. 20 maja rozpoczęto przenoszenie I rzutu dowództwa korpusu do miejscowości Cervaro, co skutkowało rozbudową i podłączeniem tego ośrodka do istniejącej sieci, a do dowództwa 2 BPanc. w S. Vittore zbudowano nową linię. W związku z bitwą o Piedimonte wybudowano linię telefoniczną do rozwidlenia dróg w kierunku miejscowości Piedimonte, a w dniach 20–21 maja wspierano niewielkimi siłami łączność w samej Grupie „Bob”. Od 20 maja częściowo rozpoczęto zwijanie sieci łączności telefonicznej i telegraficznej na zapleczu korpusu. Zasadnicze zwijanie stanowisk sieci łączności trwało do 29 maja, zarówno przez 1, jak i 3 kompanie łączności batalionu, natomiast 2 kompania pozostała z II rzutem dowództwa korpusu do 2 czerwca. Po zejściu z linii frontu batalion koncentrował się w pobliżu I rzutu dowództwa korpusu w miejscowości Campobasso, równocześnie zwijano sieć łączności z rejonu Monte Cassino. Efektem wysiłku batalionu w tym okresie było: przy I rzucie dowództwa – 5459 telegramów (ponad 153 dziennie), 20558 listów rejestrowanych, 23609 nierejestrowanych (ponad 1000 dziennie), komórki szyfrowe odszyfrowały 188, a zaszyfrowały 231 telegramów. W II rzucie dowództwa to: ponad 195 telegramów dziennie, 650 przesyłek rejestrowanych i ponad 1000 nierejestrowanych, 2200-2800 rozmów telefonicznych dziennie, a komórki szyfrowe odszyfrowały 285, a zaszyfrowały 349 telegramów. Gońcy w tym okresie przejechali ponad 23 000 km. W okresie od 17 kwietnia do 25 maja batalion stracił jednego żołnierza poległego oraz 8 rannych.
Kampania Adriatycka
11 Batalion Łączności od 17 czerwca 1944 roku wysłał swoje pododdziały do prowadzenia pościgu za wycofującym się nieprzyjacielem wzdłuż wybrzeża adriatyckiego oraz do organów dowodzenia II KP, celem nawiązania stałej łączności. I i II rzut dowództwa korpusu w rejonie miejscowości San Apolinaro współpracował z I rzutem dowództwa 3 DSK w S. Silvestro, Włoskim Korpusem gen. Utili w Chieti oraz z 12 pułkiem ułanów w Castel di Sangro. Do tych dwóch ostatnich wysłano zespoły łączności, natomiast do 3 DSK wybudowano linię telefoniczną, gdyż toczyła ona walki nad rzeką Chienti. W tym czasie inne pododdziały batalionu organizowały obsługę I rzutu dowództwa korpusu w Rosetto degli Abruzzi oraz II rzutu dowództwa w Pescara, a poprzez niego z brytyjskim centrum łączności w Pescara z jednostkami II rzutu 5 KDP i 2 BPanc. Dynamiczna forma działań zmarginalizowała łączność telegraficzną i telefoniczną, która była podatna na uszkodzenia przez własne wojska, a ciężar działań z zakresu łączności został przeniesiony na plutony radiowe oraz gońców motocyklowych. 24 czerwca I rzut dowodzenia korpusu został rozwinięty w Palazzo, a II w Cupra Martima. Rozpoczęto remonty stałych linii łączności telekomunikacyjnych oraz dobudowano polowe do 3 DSK i wprowadzono je na front 5 KDP, jak również do pułku ułanów karpackich. Następnego dnia jeden z żołnierzy batalionu został ranny w wyniku wybuchu miny. Z dniem 26 czerwca wydzielono dwa zespoły łączności do brytyjskiego 12 pułku lansjerów oraz włoskiego oddziału partyzanckiego „Banda Maiella” pod dowództwem mjr. dypl. W. Lewickiego, a kolejny 28 czerwca do włoskiej Grupy Bojowej „Nembo”. 29 czerwca rozwinięto obsługę I rzutu korpusu w Fermo, a 30 czerwca II rzutu w Porto San Giorgio. Dalszy pościg za uchodzącym wrogiem doprowadził do zmiany lokalizacji I rzutu dowództwa do Casa Mogliana 2 lipca 1944 roku. W tych dniach łączność telefoniczna pomiędzy rzutami korpusu była budowana na bazie istniejących linii telefonicznych, uzupełnianych kablem polowym. Uruchomiono 10 sieci łączności radiowych o kryptonimach „K”; w miarę zwalniania tempa działań korpusu przybywało połączeń telefonicznych i telegraficznych, a liczba sieci łączności radiowych zmniejszyła się do 3 sztuk. Od 3 lipca plutony budowlane batalionu przystąpiły do rozbudowy łączności telefonicznej pomiędzy wysuniętymi I rzutami dowództw: 3 DSK, 5 KDP, 2 BPanc., Grupy Bojowej „Nembo” oraz Korpusu Włoskiego gen. Utili w związku z toczoną bitwą pod Loreto. Od 17 lipca 2 KP przystąpił do bitwy o Ankonę, a I rzut dowództwa korpusu przed bitwą został rozwinięty w Recanati, a II jako posterunek dowodzenia dowódcy korpusu w Montefano, zapewniając w nim połączenia telefoniczne i telegraficzne z 5 KDP, 2 BPanc., dowództwem artylerii korpusu oraz korpusem gen. Utili. Z dniem 19 lipca rozwinięto ośrodek łączności I rzutu w Agugliano, a II rzutu w Loreto. W dniu 17 lipca zginął w wypadku samochodowym jeden z podoficerów batalionu. 20 lipca I rzut dowodzenia przesunięto do Offagna w związku z przejściem 2 KP do walk nad rzeką Cesano. Łączność na tym etapie walk odbywała się głównie za pomocą radiostacji oraz łączników motorowych. Do dnia 25 lipca wybudowano sieć kablową łączności do 5 i 3 dywizji oraz do dowódcy artylerii korpusu. W okresie od 26 lipca do 6 sierpnia rozbudowano sieć łączności kablowej (telefonicznej), ponownie włączając korpus włoski gen. Utili’ego, a 28 lipca wysłano do pułku ułanów karpackich zespół łączności z radiostacją. 27 lipca 1944 roku w wyniku ognia artyleryjskiego poległo 4 żołnierzy batalionu, a jeden został ranny; tego dnia na minie ranny został także jeden oficer. Od tego dnia zmieniono organizację batalionu zgodnie z rozkazem dowódcy korpusu L.dz. 1431/204/AG/Tjn. Etat ten miał obowiązywać od 1 sierpnia 1944 roku, a w tym czasie batalion otrzymał uzupełnienie do etatu w wysokości 45 szeregowych z 7 DP. W rejonie Monte S. Vito utworzono ośrodek łączności dla posterunku bojowego dowódcy 2 KP, który połączono z I rzutami dowództw związków taktycznych korpusu oraz artylerii korpuśnej. 9 sierpnia rozgorzały walki o rzekę Cesano, a w dniu następnym w posterunku dowódcy rozwinięto I rzut dowodzenia. 12 sierpnia do utworzonego Zgrupowania Kawalerii gen. Zygmunta Bohusza-Szyszki (cztery pułki kawalerii pancernej oraz jako wsparcie 7 pak) 11 batalion oddelegował silny oddział łączności, w skład którego wchodziło 2 oficerów oraz 30 szeregowych. Od 10 do 15 sierpnia 1944 roku 2 Korpus Polski przygotowywał się do walk o dojście do rubieży rzeki Metauro. W ramach tych przygotowań włączono do sieci kablowej dowództwo 3 DSK w Senigalli, 2 Grupy Artylerii w Filleto, zdublowano sieć do Zgrupowania Kawalerii oraz 5 KDP. W II fazie przygotowań zbudowano sieć kablową dla całej artylerii korpusu i połączono ją do sieci kablowej artylerii poszczególnych dywizji. Ponadto włączono do sieci kablowej 2 BPanc. oraz wzmocniono ją pododdziałem do budowy linii kablowej. W okresie od 19 do 22 sierpnia oddziały 2 Korpusu w trakcie natarcia zdobyły pozycje na linii rzeki Metauro. Z uwagi na ten fakt rozwinięto ośrodek łączności dla I rzutu dowództwa korpusu w Ponticelli, łącząc go jak zwykle z podległymi dywizjami, grupą artylerii oraz brygadą pancerną. W tym samym okresie zlikwidowano łączność radiową z oddziałami włoskimi, 12 sierpnia z „Bandą Maiella”, a 21 sierpnia z Korpusem Włoskim gen. Utili’ego. Tego dnia wysłano zespoły łączności z radiostacjami do Korpusu Kanadyjskiego oraz do 8 Armii Brytyjskiej. Od 25 sierpnia 1944 roku 2 KP podjął działania mające na celu wykonanie natarcia w celu dojścia do „Linii Gotów” oraz przełamania jej. Od tego dnia elementy 2 kompanii 11 batalionu uruchomiły ośrodek łączności w posterunku dowodzenia dowódcy korpusu w Monteporzio, natomiast 1 kompania wybudowała połączenia telefoniczne do 5 KDP, Grupy Kawalerii, 2 Grupy Artylerii oraz 2 BPanc., jak również do II rzutu dowództwa korpusu w Senigalli. Podczas budowy sieci łączności odłamkiem miny został ranny jeden z podoficerów batalionu. Rozpoczęte nocnym natarciem 5 KDP oraz Grupy Kawalerii powodzenie znacznie przesunęło linię frontu na północ. Spowodowało to przemieszczenie się I rzutu dowództwa w miejsce budowanego posterunku dowódcy korpusu. W okresie od 25 do 31 sierpnia 1 kompania budowała kablowe połączenia za nacierającymi jednostkami 5 KDP oraz Zgrupowania Kawalerii oraz 2 GA. 29 sierpnia w wypadku samochodowym zginął dowódca 21 plutonu, a od odłamków min zginął w tym samym dniu jeden żołnierz, a jeden został ranny; następnego dnia jeszcze jeden szeregowy zginął od miny. 30 sierpnia zmienił miejsce I rzut dowództwa korpusu na Cuccurano, a 31 sierpnia II rzut na Fano. W związku z luzowaniem w dniu 31 sierpnia 5 KDP przez 3 DSK nastąpiła ponowna przebudowa łączności kablowej. Dalsze natarcie 3 DSK 1 i 2 września 1944 roku przyniosło nowe zadania dla batalionu. Pluton łączności dowódcy artylerii korpusu, z uwagi na działania pościgowe, był niejednokrotnie wspomagany przez drużyny z 1 kompanii, a także z uwagi na umieszczanie SD (stanowiska dowodzenia) w pobliżu I rzutu dowództwa korpusu. Dynamika działań korpusu zwiększyła również natężenie działań służby remontowej i naprawczej batalionu oraz zadań organów zaopatrzenia. Batalion dysponował około 180 pojazdami oraz kilkudziesięcioma radiostacjami i kilkuset telefonami oraz innymi urządzeniami kablowymi. Sumą wysiłków batalionu było wykonanie 1895 km linii telefonicznych, a w ciągu jednego dnia odebrano i nadano 30 000 szyfrowanych grup telegramów, a ilość telegramów wewnętrznych w sieci korpusu z i do obu rzutów wynosiła 200 i 150 dziennie. Ponadto poczta służbowa na szczeblu korpusu to około 2500 listów zwykłych i rejestrowanych. Sekcje szyfrów w trakcie kampanii adriatyckiej odnotowały 1261 telegramów z 86 589 grup szyfrowych. Żołnierze plutonów gońców motorowych przejechali w ciągu doby, przeliczając na jednego gońca, 120 km. Pod koniec pierwszej dekady września batalion przeszedł na odpoczynek oraz do konserwacji i naprawy sprzętu do Porto Recanati, wydzielając do stałej obsługi dowództwa 2 KP w Numana trzy plutony z batalionu.
Kampania Apenińska
9 października 1944 roku do budowy stanowisk dowodzenia II i I rzutu korpusu w miejscowościach Bibiena i S. Pietro in Bagno wyruszył wysunięty rzut łączności batalionu, a 10 października całość 11 batalionu. Od 12 października dowództwo 2 Korpusu przyjęło odpowiedzialność za odcinek frontu w Apeninach. Batalion budował sieć łączności pomiędzy rzutami dowództwa korpusu oraz pomiędzy dowództwem 5 KDP i 2 GA, jak również linię dla regulacji ruchu z uwagi na jedną drogę (szosę nr 71) dla zaopatrzenia i komunikacji 2 KP. W miarę natarcia 5 KDP pododdziały batalionu układały sieć kablową. Aby wzmocnić moc natarcia 5 KDP, 26 października wzmocniono ją 2 Brygadą Strzelców Karpackich. Od 1 do 4 listopada do natarcia na lewo od dywizji kresowej wprowadzono dywizję karpacką, co zmusiło 11 batalion do budowy nowych sieci łączności kablowej pomiędzy dywizjami a korpusem, wynoszącej 45 km. To wymusiło zmiany dyslokacji, i tak między 9 a 12 listopada przesunięto I rzut do Premilcuore, a II rzut do Ruffino. Z uwagi na bardzo trudny teren górski 11 batalion został podzielony na dwie grupy, pierwsza składająca się z dowództwa batalionu, 2 kompanii stacyjnej, części 3 kompanii oraz części kompanii dowodzenia wraz z I rzutem dowództwa, druga część w Strada San Zeno z 1 kompanią telefoniczną budowlaną oraz częścią kompanii dowodzenia. Zbudowano z częściowym wykorzystaniem linii brytyjskich łączność z 8 Armią Brytyjską, sąsiednim 13 Korpusem Brytyjskim oraz 5 Armią Amerykańską. Długość wybudowanych linii wyniosła 180 km kablowych oraz 170 km stałych. W dniach 12–19 listopada, w wyniku postępów w natarciu obu dywizji, nastąpiła potrzeba zmiany miejsc obu rzutów korpusu; I do Predapio Nuovo, a II rzut do Meldola. Budowa sieci łączności do tych miejsc została zrealizowana w dniach 24 i 25 listopada. Z frontu została odwołana dywizja kresowa, a pozostały tylko 3 DSK oraz 2 GA, przez co jednostki te zwolniły tempo posuwania się w natarciu. Dalsza rozbudowa łączności wokół Faenzy, podczas ostrzału artylerii nieprzyjaciela z rejonu miasta, powodowała potrzebę częstych napraw oraz budowy linii zapasowych i zdublowanych. Od połowy grudnia na odcinek weszła 5 KDP, a do jej I rzutu dowództwa w Brisighelli wybudowano nową linię. W okresie noworocznym 1945 roku trwała burza śnieżna, która mocno uszkodziła linie kablowe. Z tego powodu odbudowa i naprawa trwały cztery dni stycznia. Z linii frontu zszedł cały 2 KP i został dyslokowany na sto kilkadziesiąt kilometrów na zapleczu, z wyjątkiem 3 DSK oraz 2 GA, które weszły w skład 5 Korpusu Brytyjskiego. Na zapleczu pozostała jedynie 3 kompania łączności, wzmocniona po jednym plutonie i po jednej drużynie z 1 i 2 kompanii w rejonie Predapio oraz Meldola. 11 batalion przeszedł na odpoczynek do miasteczka Pesaro. W Pesaro, od 8 stycznia do 10 lutego, rozpoczęto szkolenie oficerów oraz podoficerów, kontynuując szkolenie w Szkole Podoficerskiej (78 elewów) oraz 25 szeregowych z 7 Dywizji Piechoty przybyłych jako uzupełnienie stanu. Utworzono i szkolono nowy 22 pluton telegraficzny, wysyłano żołnierzy batalionu na kursy do brytyjskiego ośrodka łączności przy 8 Armii Brytyjskiej.
Obrona nad rzeką Senio
Od 11 lutego 1945 roku dowództwo 2 KP objęło odcinek obrony nad rzeką Senio od Faenzy do Monte Tondo. Na I rzucie korpusu na linii frontu przebywały 3 DSK, Włoska Grupa Bojowa „Friuli” oraz 2 GA. Jako pierwsza nad Senio przybyła 2 kompania i rozwinęła ośrodki łączności I rzutu w Castrocaro oraz II rzutu w Meldola. W większości sieć łączności już istniała. 12 lutego 3 kompania zbiorcza została rozdzielona do swoich jednostek. Batalion głównie dozorował i naprawiał uszkodzenia linii telefonicznych podczas walk obronnych nad rzeką Senio. Statyczne działania batalionu trwały do 21 marca 1945 roku, a następnie trwały do 8 kwietnia przygotowania do bitwy o Bolonię.
Bitwa o Bolonię
Na podstawie wytycznych do bitwy z dnia 21 marca 1945 roku 11 batalion łączności przystąpił do planowania oraz organizowania sieci łączności do zapowiedzianej bitwy. Na mocy wytycznych szefa łączności korpusu z batalionu wydzielono kombinowany 16 pluton łączności, który wysłano do dyspozycji Grupy „Rud”. Od 1 do 5 kwietnia 1 kompania łączności wybudowała trzy podwójne linie kablowe do I i II rzutu dowództwa korpusu oraz I rzutu dowództwa 3 DSK i Grupy „Rud”, jak również dla służby regulacji ruchu. Wybudowane ośrodki łączności zostały zajęte 7 kwietnia 1945 roku. 9 kwietnia dywizja karpacka przystąpiła do natarcia, forsując rzekę Senio. W związku ze zmianą SD 3 DSK, 11 kwietnia 1 kompania budowała dalsze linie w ślad za „karpatczykami” oraz Grupą „Rud”, ponosząc stratę 6 podoficerów i szeregowych rannych od wybuchu min. Dalszy postęp dywizji karpackiej w dniach 12 i 13 kwietnia doprowadził do sforsowania rzeki Santerno, co umożliwiło wprowadzenie drugorzutowych sił korpusu. Jednostki batalionu 14 kwietnia budowały sieć połączeń linii kablowych do Grupy „Rud” w Imoli, SD 5 KDP w Mordano, Grupy „Rak”, 43 brygadzie Gurkha oraz 2 GA. Również w tym dniu batalion musiał naprawić kilkaset metrów linii kablowych z powodu zniszczeń spowodowanych przez jednostki brytyjskich czołgów; ponadto z uwagi na zatłoczenie dróg oraz opóźnienia wynikłe z budowy mostów, budowa nowych połączeń do posuwających się do przodu rzutów dowództw podległych korpusowi dywizji, grup i brygad uległa opóźnieniu. W dniach 15 i 16 kwietnia, w ślad za nacierającymi własnymi wojskami, trwała dalsza rozbudowa linii kablowych. Dnia 16 kwietnia rozwinięto ośrodki łączności rzutów dowództwa korpusu: I w Mordano, a II w Mazzolana. Ze względu na dynamiczny charakter natarcia niejednokrotnie łączność telefoniczna oraz telegraficzna była wspomagana lub zastępowana łącznością radiową oraz przez gońców. 17 i 18 kwietnia czołowe oddziały Grupy „Rud”, dywizji kresowej oraz 43 brygady Gurkha dotarły do rzeki Gaiano, a 43 brygada została wyłączona ze składu 2 KP. 19 i 20 kwietnia „kresowiacy” dotarli do rzeki Idice, a Grupa „Rud” sforsowała rzekę Quaderno. 20 kwietnia do pierwszego rzutu ponownie wprowadzono 3 DSK, a do jej SD doprowadzono sieć łączności kablowej. W dniu 21 kwietnia nadal trwał pościg za nieprzyjacielem oraz walki na rubieżach licznych kanałów i rzek. Tego dnia jako pierwsza Grupa „Rud” wkroczyła do Bolonii, w ślad za wojskami przesuwały się I i II rzut dowództwa korpusu, Casola Casina, a także 2 Grupy Artylerii oraz obu dywizji piechoty korpusu. 22 kwietnia cała sieć łączności kablowej była gotowa, a Grupa „Rud” została rozwiązana. Tego dnia był również ostatnim dniem walki 2 KP na froncie i ostatnim dniem funkcjonowania 11 batalionu łączności w warunkach bojowych. Do końca kwietnia batalion rozbudowywał sieć łączności dla jednostek stacjonujących w okolicach Bolonii 2 KP, a na początku maja 1945 roku 14 pluton budowy linii telefonicznej został odkomenderowany do dyspozycji 8 Armii Brytyjskiej, przez miesiąc budując linie telefoniczne dla dowództwa armii w Wenecji oraz rejonie Udine.
Praca batalionu w okresie pokoju
W maju batalion otrzymał uzupełnienie do wszystkich pododdziałów w liczbie 168 żołnierzy. W pierwszych dniach czerwca batalion przemieścił się w całości do miejscowości Imola, gdzie budował i uruchomił 5 czerwca ośrodek łączności I rzutu dowództwa korpusu. 12 czerwca na minie zginął 1 żołnierz ze składu batalionu. W połowie czerwca do jednostki dołączył 22 pluton telegraficzny, stacjonujący od czasu sformowania w Bazie 2 KP, w sile 1 oficera oraz 43 szeregowych. Oprócz szkolenia, szczególnie nowego wcielenia i 22 plutonu, pozostali żołnierze przebywali rotacyjnie na urlopach oraz wycieczkach. W pierwszych dniach lipca batalion przeszedł do Porto San Giorgio, gdzie rozwinął ośrodek łączności dla całości dowództwa i sztabu korpusu. Do batalionu przybyli oficerowie łączności z obozów jenieckich na terenie Niemiec oraz z internowania w Szwajcarii. W listopadzie 1945 roku batalion przemieścił się wraz ze sztabem korpusu do Ancony i Falconara, uruchamiając ośrodek łączności oraz sieć łączności wewnętrznej z ponad 200 abonentami. Od początku 1946 roku żołnierze batalionu szkolili się w zawodach cywilnych jako łącznościowcy – monterzy, równocześnie remontując sieć łączności cywilnej telekomunikacji. Kilkudziesięciu żołnierzy 11 batalionu wyemigrowało do Kanady, a ponad 40 oficerów oraz szeregowych podjęło studia uniwersyteckie oraz naukę w szkołach średnich. Od maja i czerwca batalion zaczął zdawać sprzęt techniczny oraz pojazdy do składnic, a pod koniec lipca wyjechał do Wielkiej Brytanii rzut przygotowawczy batalionu. W październiku i listopadzie 1946 roku 11 batalion został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, demobilizując 29 żołnierzy we Włoszech. W Wielkiej Brytanii batalion zakwaterowany został w byłym obozie lotniczym „Angle Air Field” w hrabstwie Pembroke. W grudniu dołączył do batalionu rzut likwidacyjny z Włoch. W styczniu 1947 roku włączono do 11 batalionu 385 kompanię łączności. Od stycznia do marca w ramach PKPR następowała demobilizacja batalionu, 34% żołnierzy powróciło do kraju, reszta pozostała na emigracji. Około 400 żołnierzy, wraz z innymi oddziałami, tj. 350 kompanią materiałową oraz 385 kompanią łączności, utworzyli 411 Oddział PKPR z dniem 1 kwietnia 1947 roku.
Szkolenie
W czasie tworzenia batalionu działała zorganizowana jeszcze przy 1 Pułku Łączności Szkoła Podchorążych Wojsk Łączności oraz 6-tygodniowy kurs
