10BASE5
10BASE5 (znany także jako „gruby koncentryk”, z ang. thicknet) to jeden z typów kabli używanych w sieciach Ethernet, który został wprowadzony w 1980 roku. Wykorzystuje on gruby kabel koncentryczny o średnicy 9,5 mm i impedancji 50 Ω, co pozwala na tworzenie segmentów o maksymalnej długości 500 metrów. Technologia ta umożliwia przesył danych z prędkością 10 Mb/s. Do podłączania jednostek klienckich wykorzystywano urządzenie zwane „wampirkiem” z transceiverem (ang. vampire tap).
Technologia 10BASE5 ma znaczenie historyczne, jako że była to pierwsza forma medium stosowanego w sieciach Ethernet. Stanowiła część pierwotnego standardu IEEE 802.3. Główną zaletą 10BASE5 był jego duży zasięg. Choć obecnie nie jest już powszechnie stosowana, wciąż można spotkać działające instalacje. Na rynku trudno jest znaleźć podstawowe komponenty, takie jak karty sieciowe, związane z tą technologią.
Systemy oparte na 10BASE5 były relatywnie tanie i nie wymagały skomplikowanej konfiguracji. Niemniej jednak, sama technologia nie była odporna na odbicia sygnału w kablu. W tych systemach wykorzystywano kodowanie typu Manchester. W kablu występuje jednolity centralny przewodnik, a każdy z maksymalnie pięciu segmentów grubego kabla koncentrycznego może mieć długość do 500 metrów. Okablowanie jest masywne, ciężkie i ma stosunkowo duży promień gięcia, co sprawia, że jego instalacja jest trudna. Mimo to, duża dopuszczalna długość segmentu była atutem, który przedłużał używanie tej technologii w niektórych zastosowaniach.
Ze względu na to, że medium stanowi pojedynczy kabel koncentryczny, w danym momencie tylko jedna stacja może przesyłać pakiety, co zapobiega kolizjom. W związku z tym, sieci 10BASE5 działały w trybie półdupleks, co ograniczało maksymalną prędkość przesyłania danych do 10 Mb/s.
Zobacz też
- 10BASE2
- 10BASE-T
- sieć komputerowa
- Ethernet