10,5 cm leichte Feldhaubitze 18 (10,5 cm leFH 18)
Haubica o kalibrze 105 mm, będąca standardowym wyposażeniem niemieckiej artylerii polowej w czasie II wojny światowej. Znalazła także zastosowanie w pojeździe Wespe.
Badania przeprowadzone przez niemiecką armię w latach 20. wykazały, że zastąpienie armat o kalibrze 77 mm przez haubice 105 mm mogłoby zwiększyć siłę ognia artylerii polowej przy minimalnym wzroście masy pojedynczego działa. Na przełomie 1928 i 1929 roku, pod kierunkiem firmy Rheinmetall AG, rozpoczęto prace nad haubicą kal. 105 mm, która miała zastąpić 7,7 cm FK 16. W 1935 roku nowa konstrukcja była już gotowa do użycia. leFH 18 wyposażona była w łoże kołowe, dwuogonowe, rozstawne i była przystosowana do trakcji konnej. Zasilanie odbywało się za pomocą składanych naboi. W drugiej połowie lat 30. leFH 18 stała się podstawowym działem niemieckiej artylerii polowej, a także była eksportowana do Hiszpanii, Portugalii, Węgier oraz krajów Ameryki Południowej. Mimo wprowadzenia w Niemczech nowych modeli haubic, takich jak leFH 18(M) i leFH 18/40, haubica leFH 18 była używana aż do końca wojny.
Bibliografia
- Stefan Pataj: Artyleria lądowa 1872-1970. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975. Brak numerów stron w książce.
- Chris Bishop: The Encyclopedia of Weapons of World War II. New York: Barnes & Noble Books, 1998. ISBN 0-7607-1022-8. Brak numerów stron w książce.