10,5 cm Flak 39 to niemieckie ciężkie działo przeciwlotnicze o kalibrze 105 mm, które było używane podczas II wojny światowej.
W 1933 roku Niemcy rozpoczęły prace nad działem przeciwlotniczym o kalibrze 105 mm. W 1935 roku przeprowadzono badania prototypów opracowanych przez firmy Krupp oraz Rheinmetall AG, które doprowadziły do decyzji o przyjęciu do uzbrojenia armaty Rheinmetall, oznaczonej jako Gerät 38. Otrzymała ona wojskowe oznaczenie 10.5 cm Flak 38. Wyprodukowano jedynie ograniczoną liczbę tych armat, ponieważ szybko wprowadzono do użytku zmodernizowaną wersję, znaną jako 10.5 cm Flak 39, która była wyposażona w zmodyfikowany elektryczny system obrotu i podniesienia oraz transmisji danych do centralnego systemu kierowania ogniem.
Armaty 10,5 cm Flak 38 i 39 były znacznie bardziej złożone w konstrukcji niż 8,8 cm Flak 18, co sprawiało, że były też dużo droższe. Okazało się jednak, że ich skuteczność niewiele przekraczała efektywność armat 88 mm, co skłoniło do planów zakończenia produkcji armat przeciwlotniczych 105 mm po rozpoczęciu masowej produkcji 8,8 cm Flak 41. Ostatecznie jednak produkcja nie została wstrzymana, a pod koniec wojny armia niemiecka dysponowała 1850 działami 10,5 cm Flak 38 i 39. Zaprojektowano również działo 10,5 cm Flak 40 z dłuższą lufą, jednak nie weszło ono do seryjnej produkcji.
Działa przeciwlotnicze 10,5 cm Flak 38 i 39 były projektowane jako broń mobilna, jednak okazały się zbyt duże i ciężkie do tego celu. W rezultacie nie trafiły na uzbrojenie wojsk lądowych (Heer), lecz zostały użyte jedynie w systemie obrony przeciwlotniczej Luftwaffe, zarówno w bateriach zmotoryzowanych, jak i stacjonarnych oraz kolejowych.
Bibliografia
Chris Bishop: The Encyclopedia of Weapons of World War II. New York: Barnes & Noble Books, 1998. ISBN 0-7607-1022-8. Brak numerów stron w książce.
Werner Müller: Deutsche schwere Flak 10,5 cm, 12,8 cm, 15 cm. Friedberg: Podzun-Pallas-Verlag, 1990. Brak numerów stron w książce.
