101 km (ros. 101-й километр)
Jest to forma ograniczenia prawa do swobodnego wyboru miejsca zamieszkania w Związku Radzieckim, która dotyczyła głównie byłych więźniów łagrów. Osoby, które opuściły te zakłady, musiały zmagać się z wieloma ograniczeniami; zamiast standardowych dowodów tożsamości, otrzymywały jedynie tymczasowe dokumenty znane jako wilczy bilet (ros. волчий билет). Ten dokument ograniczał prawo do osiedlenia się w obrębie 100 kilometrów od większych miast, co skazywało te osoby na tzw. „wewnętrzne wygnanie”. W rezultacie tego przepisu powstało wiele osiedli, usytuowanych dokładnie 101 km od granic administracyjnych niektórych miast. Niektóre z nich zmieniły swoje nazwy, jednak istnieją także takie, które wciąż noszą nazwę Сто пе́рвый киломе́тр (Sto pierwyj kilometr), co oznacza „Sto pierwszy kilometr”.
Czasami te miejsca stały się skupiskami osób, które były niepożądane w oczach reżimu radzieckiego i zostały wydalone z miast. Na przykład, w 1980 roku, przed igrzyskami olimpijskimi w Moskwie, tysiące osób uznawanych za podejrzane, w tym radzieccy dysydenci, bezdomni, przestępcy oraz prostytutki, zostały wydalone przez KGB z miasta.