101 Dywizja Pancerna
101 Dywizja Pancerna to związek taktyczny wojsk pancernych Armii Czerwonej, który działał w czasie II wojny światowej.
Działania bojowe
Dywizja została utworzona 15 lipca 1941 roku na podstawie 52 Dywizji Pancernej. Została podporządkowana Grupie generała porucznika Konstantego Rokossowskiego. W okresie od lipca do września prowadziła walki w rejonie Smoleńska. W trakcie nieudanego kontrataku na Jarcewo, który miał miejsce 18 lipca 1941 roku, dywizja straciła 40 czołgów. Od 17 sierpnia 1941 roku funkcjonowała w składzie 19 Armii Frontu Zachodniego. 16 września 1941 roku została przeformowana w 101 Zmotoryzowaną Dywizję Strzelecką.
Skład
- 202 pułk pancerny
- 203 pułk pancerny
- 18 zmotoryzowany pułk strzelców
- 101 zmotoryzowany pułk strzelców
- 101 pułk artylerii
- 101 dywizjon przeciwlotniczy
- 101 batalion rozpoznawczy
- 101 samodzielny batalion łączności
- 101 batalion transportowy
- 101 batalion pontonowo-mostowy
Wyposażenie
Na dzień 23 lipca 1941 roku dywizja dysponowała następującym wyposażeniem:
- czołgi: 7 KW-1, 21 BT, 104 T-26
- samochody pancerne: 16 BA-10 i 16 BA-20
- ciągniki: 34
- samochody: 587 ciężarówek, 104 specjalnych
- artyleria: 25 armat 76 mm, 29 armat 45 mm, 12 armat przeciwlotniczych 37 mm, 17 karabinów przeciwlotniczych, 12 moździerzy 82 mm
- skład osobowy: 6 982 żołnierzy
