101 dalmatyńczyków (ang. 101 Dalmatians) to amerykański film familijny z gatunku komedii, który powstał w 1996 roku pod reżyserią Stephena Hereka. Film jest aktorskim remake’em animacji z 1961 roku, wyprodukowanej przez Walt Disney.
W 2000 roku zrealizowano kontynuację – 102 dalmatyńczyki.
Agregator recenzji Rotten Tomatoes przyznał filmowi wynik 38%.
Fabuła
W Londynie mieszka amerykański programista gier komputerowych Roger Dearly wraz z psem rasy dalmatyńczyk Pongo. W tym samym czasie projektantka mody Anita pracuje w renomowanym domu mody haute couture De Mon. Jej szefowa, Cruella de Mon, jest zafascynowana projektem Anity, który inspirowany jest jej dalmatynką Perdą, i żartuje, że chciałaby mieć psa Anity w swojej kolekcji. Pongo, czekając na Rogera, zauważa Perdę na spacerze z Anitą i zaczyna je ścigać, ciągnąc przy tym Rogera do St. James’s Park. Po chwilowym nieporozumieniu Roger i Anita zaczynają się zakochiwać, a wkrótce biorą ślub i spodziewają się dziecka. Anita zatrudnia do pomocy swoją dawną nianię. Cruella nie akceptuje tego małżeństwa, uważając je za poniżające dla kobiet. Ma obsesję na punkcie futer, do tego stopnia, że zleca kradzież tygrysa z London Zoo i prosi taksydermistę Skinnera o zrobienie z niego dywanu.
Wkrótce Perdy rodzi piętnaście szczeniąt, a Cruella domaga się ich zakupu, jednak Roger i Anita odmawiają. Wściekła Cruella zwalnia Anitę. Kilka tygodni później, gdy Dearly’owie wychodzą na spacer z Pongiem i Perdą, do ich domu wpadają dwaj osobisty przestępcy Cruelli – Nochal i Baryła – i brutalnie porywają szczenięta, mimo wysiłków niani. Cruella, oprócz szczeniąt Dearlych, kradnie również 84 inne szczenięta dalmatyńczyków, zamierzając uszyć z nich futro przy pomocy Skinnera. O zmierzchu Pongo i Perdy alarmują inne psy w Londynie o porwaniu szczeniąt za pomocą szczekania. Wkrótce wiadomość o porwaniu rozprzestrzenia się wśród wszystkich zwierząt w Anglii.
W Suffolk na trop porwanych szczeniąt wpada airedale terrier Kipper, który śledzi furgonetkę Nochala i Baryły. Odkrywa, że znajdują się one w posiadłości Cruelli. Po otrzymaniu zwrotnej wiadomości Pongo i Perdy uciekają od Dearlych i kierują się do Suffolk. Anita przypomina sobie niezdrowe zainteresowanie Cruelli jej projektem i z przerażeniem uświadamia sobie, że to Cruella stoi za porwaniem i co zamierza zrobić. Obawiając się policyjnego śledztwa, Cruella nakazuje Skinnerowi zabić szczenięta przed nocą i jedzie do Suffolk na inspekcję. Tymczasem Kipper, z pomocą zwierząt z pobliskiej stodoły, wyprowadza szczenięta z rezydencji, oszukując Nochała i Baryłę oraz atakując Skinnera, który chce oskórować jedno z pozostawionych szczeniąt.
Wezwany przez Dearlych Scotland Yard przeszukuje mieszkanie Cruelli i odkrywa jej dowody wcześniejszych zbrodni, informując lokalną policję w Suffolk. Pongo i Perdy w końcu docierają do Suffolk, jednocząc się ze szczeniętami w stodole. Również Cruella przybywa, zirytowana niekompetencją swoich podwładnych, i postanawia sama znaleźć psy. Przeszkadzają jej jednak zwierzęta z stodoły. Po wielu niefortunnych zdarzeniach Nochal, Baryła i Skinner zostają aresztowani przez policję, która znajduje Cruellę pokonaną przez zwierzęta w upokarzający sposób.
Policja odnajduje również wszystkie skradzione dalmatyńczyki, w tym Pongo i Perdy. W Londynie dalmatyńczyki jednoczą się ze swoimi właścicielami, którzy decydują się adoptować pozostałe 84 szczenięta, ponieważ nikt się po nie nie zgłosił. Inspirowany tymi wydarzeniami Roger tworzy grę komputerową, w której głównymi bohaterami są szczenięta dalmatyńczyków, a Cruella pełni rolę czarnego charakteru. Gra odnosi sukces, co pozwala Rogerowi i Anicie przeprowadzić się na wieś, gdzie wychowują swoją nowo narodzoną córkę i prowadzą hodowlę dalmatyńczyków.
Obsada
Zobacz też
- 101 dalmatyńczyków – film Disneya z 1961 roku.
- 101 dalmatyńczyków – serial animowany z 1997 roku.
- 102 dalmatyńczyki – film fabularny z 2000 roku.
- 101 dalmatyńczyków II: Londyńska przygoda – kontynuacja Disneya z 2003 roku.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Justine Korman: Disney’s 101 Dalmatians: The Movie. Nowy Jork: Golden Book, 1996. (ang.).