100 Dywizja Strzelców
100 Dywizja Strzelców (niem. 100. Jäger-Division) to jedna z niemieckich dywizji strzelców, która została utworzona 17 kwietnia 1943 roku jako zastępstwo zniszczonej 100 Lekkiej Dywizji Piechoty (100. Leichte Infanterie-Division) w trakcie bitwy pod Stalingradem. W skład dywizji weszli żołnierze pochodzący głównie z Austrii oraz Górnego Śląska. W miarę postępu wojny, jej skład uzupełniono o członków z różnych regionów Niemiec oraz niemieckojęzycznych Walonów (Belgów/Francuzów).
Dowódcy
- Generalleutnant Willibald Utz, od 25 kwietnia 1943
- Oberst Hans Kreppel, od 1 stycznia 1944
- Generalmajor Otto Schury, od 9 lutego 1945
Skład
- 54. pułk strzelców
- 227. pułk strzelców
- 83. pułk artylerii
- 100. batalion inżynieryjny
- 100. batalion rozpoznawczy
- 100. batalion niszczycieli czołgów
- 100. batalion łączności
- 100. batalion zapasowy
- 100. dywizyjne oddziały zaopatrzeniowe
Szlak bojowy
Po zniszczeniu 100 Lekkiej Dywizji Piechoty w Stalingradzie, dywizja została odtworzona w marcu 1943 roku i przeniesiona do Albanii, gdzie miała walczyć z grupami partyzanckimi. Sytuacja skomplikowała się we wrześniu 1943 roku, gdy Włochy przeszły na stronę aliantów, co wymusiło na dywizji zabezpieczenie wybrzeża przed Włochami. W grudniu 1943 roku dywizja otrzymała nowe logo.
Na początku stycznia 1944 roku dywizja została przetransportowana na Węgry, aby wziąć udział w Operacji Margarethe obok innych sił Osi. Po zmianie rządu na Węgrzech planowano jej przeniesienie na południe Francji, jednak na początku marca otrzymała zadanie odblokowania okrążonej 2. Armii w rejonie Złotyk i Podajec.
Na Strypie
Dywizja zajęła pozycje obronne nad rzeką Styrpa. Po początkowych walkach w marcu, jednostka otrzymała rozkaz wykopania okopów i utrzymania pozycji. Wkrótce otrzymała posiłki oraz nowych oficerów. Na początku maja dywizję wyposażono w nowoczesne granatniki przeciwpancerne Panzerfaust, aby bronić się przed radzieckimi czołgami. Podczas Operacji Bagration dywizja nie brała udziału w większych działaniach bojowych, jednak 19 lipca została zmuszona do odwrotu w kierunku Karpat. Odwrotowi towarzyszyły ciężkie walki, a w pierwszym tygodniu Strzelcy kilkakrotnie musieli oddać swoje pozycje Rosjanom. Po trzech tygodniach intensywnych starć, dywizja dotarła na nową linię obrony 8 sierpnia.
W tym czasie dywizja miała szansę na odpoczynek. Batalion niszczycieli czołgów został wysłany na szkolenie do Mławy. Po utracie pozycji w Karpatach, dywizja musiała się wycofać na nowe pozycje, gdzie otrzymała dużą liczbę rekrutów. Po ustabilizowaniu frontu, 10 października dywizja została przeniesiona na Linię Ludwig na Słowacji.
Na nowej pozycji do dywizji dołączyli nowi rekruci. 3 października, po ukończeniu szkolenia, jednostki niszczycieli czołgów wróciły z nowym uzbrojeniem, w tym Panzerjäger IV. W ostatniej bitwie na Słowacji dywizja po raz pierwszy stoczyła walkę z czołgami IS-2, które udało się jej zniszczyć.
18 stycznia dywizja została przeniesiona na Górny Śląsk. Pierwszego dnia wzięła udział w intensywnych walkach w rejonie Koźla. Po obronie i kontratakach, dywizja musiała ustabilizować front w okolicy Krapkowic, gdzie Rosjanie przekroczyli most na Odrze. 25 stycznia Strzelcy zdobyli miasto bez większego oporu. Od tego momentu niemieckie siły musiały bronić fabryki papieru przed atakami rosyjskimi. 9 lutego dywizja została rozlokowana w okolicach Strzelec i kontynuowała walki w rejonie Dolnego Śląska aż do ostatnich dni wojny.
Ostatnie bojowe użycie dywizji miało miejsce 24 kwietnia, kiedy to została wysłana w rejon Jawora. 5 maja dywizja rozpoczęła marsz na zachód, gdzie ostatecznie poddała się w Czechach.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Samuel W. Mitcham jr.: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Dywizje strzeleckie i lekkie. Ordre de Bataille. Warszawa: Belona S.A., 2010. ISBN 978-83-11-11655-9.
Hanns Neidhardt, Mit Tanne und Eichenlaub— Kriegschronik der 100. Jäger Division vormals 100. leichte Infanterie Division, Leopold Stocker Verlag Graz-Stuttgart, ISBN 3-7020-0373-8.