10 groszy (1812–1813) to moneta dziesięciogroszowa Księstwa Warszawskiego, która została wybita na podstawie dekretu Fryderyka Augusta, króla saskiego i księcia warszawskiego, z dnia 25 czerwca 1810 r.
Awers
W centralnej części monety znajduje się herb sasko-polski, przedstawiony na dwupolowej tarczy, nakrytej królewską koroną saską. W lewym polu umieszczono herb saski, a w prawym orła polskiego. Po bokach tarczy znajdują się dwie gałązki palmowe, skrzyżowane u dołu, a dookoła całości otok ozdobiony perełkami.
Rewers
Na rewersie widnieje nominał 10, poniżej napis „GROSZY”, a pod nim rok bicia 1812 lub 1813. Na samym dole umieszczono inicjały intendenta mennicy warszawskiej – I.B. (Jakub Benik), a wokół całości znajduje się otok z perełek.
Opis
Moneta była bita w mennicy warszawskiej w bilonie (próba 194), na krążku o średnicy 22 mm i masie 2,9 grama, z gładkim rantem. Zgodnie z raportami mennicy, w latach 1812–1813 wprowadzono do obiegu 4 500 001 sztuk tych monet. Stopień rzadkości poszczególnych roczników przedstawiono w tabeli:
Na podstawie katalogów istnieje również moneta dziesięciogroszowa z 1810 r., oznaczona znakiem intendenta I.S., która ma rysunek zgodny z projektem monet Księstwa Warszawskiego z 1810 r. Przypisywana jej jest rzadkość R5. Ta moneta różni się jednak od monet z lat 1812 i 1813 oraz posiada drobne perełki na otoku zarówno na awersie, jak i rewersie. Niektóre katalogi klasyfikują dziesięciogroszówkę z 1810 jako odmienny typ monety. W raportach mennicy, zamieszczonych w pracy Karola Plagego, wskazano, że dziesięciogroszówki wprowadzano do obiegu tylko w latach 1812 i 1813. Wypuszczenie niewielkiej liczby monet (do kilkuset sztuk) dwa lata po ich emisji, chociaż teoretycznie możliwe, wydaje się mało prawdopodobne. Na rynku kolekcjonerskim krążą niepotwierdzone opinie, że rocznik 1810 to monety pochodzące z nieokreślonego nowego bicia z XIX wieku lub też fałszerstwa, które mogą wprowadzać w błąd kolekcjonerów.
Zobacz też
monety epoki napoleońskiej
Przypisy