10 cm Feldhaubitze M.14
Feldhaubitze M.14 to austro-węgierska haubica holowana, która była produkowana w zakładach Škoda. Posiadała jednolity system łoża oraz stalową lufę o kalibrze 100 mm. Zamek klinowy umożliwiał jej zasilanie amunicją scaloną, a pocisk burzący ważył 16 kg. Na bazie tego działa opracowano również jego cięższą wersję, 150 mm haubicę M.14. Używana była przez armię austro-węgierską w trakcie I wojny światowej, a zdobyte egzemplarze były również stosowane przez armię włoską, gdzie przyjęły oznaczenie Obice da 100/17 modello 14. W 1919 roku, po zakończeniu wojny, zakład Škoda zakończył produkcję tego działa, zastępując je zmodernizowaną haubicą vz. 14/19.
Użytkowanie po I wojnie światowej
Po zakończeniu I wojny światowej, Feldhaubitze M.14 pozostała w arsenale armii włoskiej, a także trafiła na wyposażenie armii austriackiej, węgierskiej (oznaczonej jako 10 cm Škoda 14 M.), rumuńskiej, czechosłowackiej oraz polskiej (100 mm haubica wz. 1914). Po anschlussie Austrii, broń tego kraju została przejęta przez siły zbrojne III Rzeszy. W tym czasie Feldhaubitze M.14 otrzymała niemiecką desygnację 10 cm leFH 14(ö).
Użycie w II wojnie światowej
W trakcie II wojny światowej haubice tego typu były wykorzystywane przez armie Węgier, Włoch oraz Niemiec. Po kapitulacji Włoch w 1943 roku, armia niemiecka przejęła włoskie Obice da 100/17 modello 14 i nadała im oznaczenie 10 cm leFH 315(i). Przejęte działa były używane przez drugoliniowe jednostki niemieckie aż do końca konfliktu.
Bibliografia
- Stefan Pataj: Artyleria lądowa 1872-1970. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975. Brak numerów stron w książce
- Chris Bishop: The Encyclopedia of Weapons of World War II. New York: Barnes & Noble Books, 1998. ISBN 0-7607-1022-8. Brak numerów stron w książce