1 złoty polski (1827–1834)

1 złoty polski – moneta o nominale jeden złoty, która była używana w Królestwie Kongresowym w czasie jego autonomii. Została wprowadzona jako kontynuacja złotówki, produkowanej w latach 1822–1825, po śmierci cara Aleksandra I i za panowania Mikołaja I. Moneta była bita w srebrze w latach 1827–1834, zgodnie z systemem monetarnym opartym na grzywnie kolońskiej. Wycofano ją z obiegu 1 maja 1847 roku.

Moneta posiadała otok, podobnie jak inne nominały Królestwa Polskiego, które były emitowane po 1819 lub po 1820 roku.

Awers

Na awersie umieszczono prawe popiersie cara Aleksandra I, otoczone napisem:

Dookoła widoczny jest wypukły otok.

Rewers

Rewers przedstawia nominał „1” w wieńcu, poniżej którego znajduje się napis „ZŁO•POL•” oraz rok, który może być jednym z lat: 1827, 1828, 1829, 1830, 1831, 1832, 1833 lub 1834. Na dole umieszczono znak intendenta mennicy w Warszawie:

I.B. (Jakuba Benika 1827),
F.H. (Fryderyka Hungera 1828–1830),
K.G. (Karola Gronaua 1831–1833),
I.P. (Jerzego Puscha 1834).

Całość otoczona jest wypukłym otokiem.

Opis

Moneta była produkowana w mennicy warszawskiej, wykonana z srebra próby 593. Jej średnica wynosi 22 mm, a masa 4,54 grama, posiada ząbkowany rant oraz otok. Według raportów mennicy w latach 1827–1834 w obiegu znalazło się 2 290 496 sztuk.

Stopień rzadkości poszczególnych roczników przedstawiono w tabeli.

Moneta była bita w czasie panowania Mikołaja I, dlatego w numizmatyce rosyjskiej klasyfikowana jest jako moneta tego cara.