1 Szpital Okręgowy im. marszałka Piłsudskiego to jednostka organizacyjna służby zdrowia Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Historia szpitala
Podstawowym celem 1 Szpitala Okręgowego w Warszawie było leczenie żołnierzy oraz osób uprawnionych do korzystania z wojskowej opieki zdrowotnej w Okręgu Korpusu nr I. Szpital dysponował szeregiem specjalistycznych ambulatoriów, w tym dentystycznym, chirurgicznym, okulistycznym, laryngologicznym oraz ogólnym dla pacjentów. Komendant szpitala miał uprawnienia porównywalne do dowódcy brygady.
31 marca 1927 roku Minister Spraw Wojskowych, marszałek Józef Piłsudski, nadał szpitalowi tytuł „1 szpital okręgowy im. marszałka Piłsudskiego”.
W październiku 1931 roku, na bazie 1 batalionu sanitarnego, powstała kadra zapasowa 1 Szpitala Okręgowego, w skład której weszli:
- oficer materiałowy – kpt. Jan I Sienkiewicz,
- zastępca oficera materiałowego – por. Józef I Nycz,
- oficer ewidencji personalnej – por. Józef Długosz,
- dowódca kompanii szkolnej – por. Stanisław Kołc,
- dowódca plutonu – por. Gustaw Żebrowski,
- lekarz kadry – kpt. lek. Czesław Jaruszewicz.
Struktura organizacyjna
Organizacja szpitala w 1923 roku obejmowała:
- komendanta z kancelarią oraz komisją gospodarczą; oficer administracji budynków;
- oddziały dla chorych oraz pracownie kliniczne (w tym chorób wewnętrznych, okulistycznych, laryngologicznych, neurologicznych, psychiatrycznych, ginekologicznych, zakaźnych, a także oddziały mechaniczny, terapeutyczny i obserwacyjny);
- centralne ambulatorium lekarskie;
- centralne ambulatorium dentystyczne,
- centralne ambulatorium dentystyczne dla żołnierzy;
- apteka okręgowa;
- trzy plutony obsługi sanitarnej.
Szpital dysponował 1400 łóżkami. Plutony obsługi sanitarnej były pododdziałami wyodrębnionymi z 1 batalionu sanitarnego.
Mobilizacja 1939 roku
1 Szpital Okręgowy pełnił funkcję jednostki mobilizującej. Komendant szpitala odpowiadał za przygotowanie do mobilizacji, natomiast komendant kadry zapasowej był odpowiedzialny za jej realizację.
Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W”, Kadra Zapasowa 1 Szpitala Okręgowego, przed przystąpieniem do realizacji zadań mobilizacyjnych, sama mobilizowała się w trybie alarmowym, w grupie jednostek oznaczonych kolorem żółtym, do etatu wojennego kadry mobilizującej nr 1. Kadra mobilizująca miała charakter przejściowy i po zakończeniu zadań mobilizacyjnych była likwidowana.
Kadra szpitala
Biogramy zamordowanych są dostępne na stronie internetowej Muzeum Katyńskiego.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24. T. 2. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.
Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
Убиты в Катыни. Книга Памяти польских военнопленных – узников Козельского лагеря НКВД, расстрелянных по решению политбюро ЦК ВКП(б) от 5 марта 1940 года. Лариса Еремина (red.). Москва: Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья», 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.