1 Pułk Kawalerii
1 Pułk Kawalerii to jednostka United States Army, która powstała w 1951 roku, jednak jej tradycje sięgają pierwszej połowy XIX wieku, kiedy to zorganizowano Pułk Dragonów Stanów Zjednoczonych (ang. United States Regiment of Dragoons). Współcześnie, podczas szczególnych uroczystości (np. święto pułkowe, 4 lipca), oddział występuje jako 1 Pułk Dragonów, mimo że w ciągu swojej historii jego nazwa zmieniała się kilkukrotnie: 1 Pułk Kawalerii Pancernej (1940), 1 Dywizjon Żandarmerii (1947), 1 Batalion Czołgów (1955), a następnie ponownie 1 Pułk Kawalerii (1958).
Motto jednostki brzmi: ANIMO ET FIDE (odważny i wierny). Godło pułku przedstawia czarnego jastrzębia z wzniesionymi skrzydłami, co nawiązuje do faktu, że po pierwszej reorganizacji formacji w 1833 roku wielu oficerów pochodziło z Batalionu Konnych Rangersów, który brał udział w wojnie Czarnego Jastrzębia. Jastrząb znajduje się nad ciemnopomarańczową tarczą z żółtym wizerunkiem smoka (łac. draco, co odnosi się do angielskiego słowa „dragon”).
Dzieje formacji
Pułk Dragonów Stanów Zjednoczonych został utworzony na mocy ustawy Kongresu z dnia 2 marca 1833 roku. W czerwcu 1834 roku pułk został wysłany na ekspedycję karną przeciwko Paunisom, w trakcie której, mimo że zakończyła się we wrześniu, jedna czwarta oficerów i żołnierzy zmarła z powodu „gorączki”.
W 1836 roku jednostka zmieniła nazwę na 1 Pułk Dragonów (pod dowództwem płk Henry’ego Dodge’a i ppłk Stephena Kearnego) po utworzeniu 2 Pułku, nie zmieniając jednak swoich zadań. Kompanie patrolowały granice Terytorium Indiańskiego, starając się zapobiegać wkraczaniu białych na ziemie Indian oraz utrzymywać pokój między różnymi plemionami. Żołnierze budowali również drogi i mosty. Płk Dodge zrezygnował 4 lipca tego samego roku (został gubernatorem Wisconsin), a jego miejsce zajął ppłk Kearny. Pułk brał udział w wojnach seminolskich, ponosząc niewielkie straty. W marcu 1837 roku Kearny ujednolicił umaszczenie koni w poszczególnych kompaniach według następującego klucza: kompanie A i K – kare; B, F i H – gniade; C, D, E i I – bułane; a G – myszate.
W sierpniu 1842 roku, w związku z zakończeniem wojen z Seminolami, Kongres drastycznie zmniejszył liczebność armii. 2 Pułk został rozwiązany, a pierwszy zredukowano z 75 do 40 koni w kompaniach.
Od 1844 roku narastające napięcia na granicy USA z Meksykiem doprowadziły do wybuchu wojny amerykańsko-meksykańskiej w 1846 roku. W odpowiedzi armia zwiększyła liczebność, powołując 50 000 krótkoterminowych ochotników. W tym samym roku Kearny otrzymał awans generalski i opuścił pułk. 1 czerwca 1847 roku jego miejsce zajął płk Richard B. Mason. Generał Kearny został dowódcą „Armii Zachodu”, która obejmowała kompanie B, C, G, I i K 1 Pułku Dragonów. Armia ta liczyła około 3700 żołnierzy, a kwaterą główną był Fort Bent nad rzeką Arkansas. Stamtąd, 1 sierpnia, wyruszyła w kierunku Santa Fé, które zajęto bez oporu, a następnie ruszyli ku Kalifornii, gdzie dotarli w grudniu, staczając swoją pierwszą (i przegraną) bitwę z Meksykanami (Kearny odniósł dwie rany).
W 1847 roku kompanie A i E walczyły pod rozkazami Zachary’ego Taylora, zaś D, F i K pod rozkazami Winfielda Scotta w Meksyku. Kompania F eskortowała gen. Scotta z Veracruz do Meksyku i uczestniczyła w walkach pod murami miasta. W 1848 roku trzy kompanie wróciły do Stanów Zjednoczonych, zajmując posterunki na zachodnim pograniczu, podczas gdy kompanie B, G i I brały udział w kampanii gen. Sterlinga Price’a w stanie Chihuahua, uczestnicząc w ataku na Santa Cruz de Rosales.
Gdy wybuchła wojna secesyjna, Departament Wojny zadecydował o reorganizacji i ujednoliceniu nazw oddziałów konnicy. Na mocy ustawy Kongresu z 3 sierpnia 1861 roku jednostka przyjęła obecną nazwę „1 Pułk Kawalerii”. Dowódcą został podpułkownik Edwin Sumner, który wcześniej służył w 1 Regimencie Dragonów, a kwaterą jednostki były koszary w Saint Louis w stanie Missouri.
Niektóre kompanie 1 Pułku Kawalerii uczestniczyły w kampanii półwyspowej w Wirginii. 4 maja pod Williamsburgiem szwadron kapitana Benjamina Davisa zmusił szarżą konfederacką konnicę do odwrotu, zdobywając sztandar, ale tracąc trzynastu ludzi. 27 czerwca pod Gaines Mill pułk poniósł dalsze 26 strat. Jednostka brała udział w walkach o Malvern Hill, Kelly’s Ford oraz podczas rajdu Stonemana. Pod Upperville pułk został rozproszony w wyniku zmasowanej szarży konnicy Legionu Jeffa Davisa oraz dwóch pułków kawalerii Karoliny Północnej, tracąc 53 żołnierzy od ciosów szabel. Pod Gettysburgiem zginęło kolejnych 16 kawalerzystów, a znacznie więcej straciło podczas pościgu za konfederatami wycofującymi się do Wirginii. W 1865 roku 1 Pułk Kawalerii uczestniczył we wszystkich większych bitwach, aż do starcia pod Appomattox Courthouse i kapitulacji Armii Północnej Wirginii.
Po zakończeniu wojny secesyjnej pułk został skierowany do Saint Louis, skąd 29 grudnia 1865 roku odpłynął do Kalifornii przez Nowy Orlean i Przesmyk Panamski. Krótko stacjonował w San Francisco, ale w czerwcu 1866 roku kompanie zostały rozrzucone po całym Zachodzie. Rozpoczęła się długoletnia, niebezpieczna służba, która zaowocowała przyznaniem 30 odznaczeń Medalem Honoru. 18 z tych odznaczeń jednostka otrzymała za walki z Apaczami w Arizonie, a kolejne 6 podczas „kampanii zimowej” gen. George’a Crooka (1872–1873).
W trakcie służby patrolowo-eskortowej na dawnym pograniczu 1 Pułk Kawalerii – a właściwie jego rozproszone kompanie/szwadrony – spędził ponad trzydzieści lat, a na przełomie stuleci przeszedł do spokojnej służby garnizonowej w Forcie Hood w Teksasie. W I wojnie światowej nie brał udziału. W 1935 roku mocno zredukowaną jednostkę pozbawiono koni i rozpoczęto jej przekształcanie w pułk kawalerii zmechanizowanej (1938), a następnie pancernej, co ostatecznie miało miejsce w 1940 roku, mimo sprzeciwu wielu kawalerzystów, którzy nie chcieli mieć nic wspólnego z „śmierdzącymi gazoliną potworami”. Ostatnich koni pułk pozbył się dopiero w 1943 roku i nie brał udziału w działaniach na frontach II wojny światowej, z wyjątkiem sporadycznych działań niektórych kompanii na froncie włoskim.
W latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku jednostka – wyposażona w czołgi, samochody pancerne, jeepy, motocykle, a nawet konie – brała udział w działaniach porządkowych i żandarmeryjnych US Army Constabulary w Europie, na Filipinach oraz w Korei.
7 stycznia 1963 roku powstała – na bazie części 1 Dywizji Kawalerii (Powietrznej), do której 1 Pułk należał od 1961 roku – eksperymentalna 11 Dywizja Powietrzno-Uderzeniowa. Składała się z trzech brygad piechoty, dwóch batalionów śmigłowców transportowych, dywizjonu lekkich śmigłowców obserwacyjnych oraz kompanii wielozadaniowych Bell UH-1 Iroquois. 1 lipca 2 Szwadron 1 Pułku został zwolniony ze służby żandarmeryjnej w Europie i wrócił do Stanów Zjednoczonych. 8 sierpnia opuścił Fort Hood, wyruszając do Wietnamu, gdzie został przyłączony do 4 Dywizji Piechoty i zakwaterowany w Pleiku. W czasie służby na Płaskowyżu Centralnym żołnierze brali udział w walkach w Pleiku, Đắk Tô, Suoi Doi, Kon Tum i wielu innych miejscach. W maju 1969 roku szwadron został przerzucony na południe, do Phan Thiết, gdzie wszedł w skład 1 Ugrupowania Polowego. „Czarne jastrzębie” wyróżnili się w akcjach wokół Phan Thiết, Song Mao, Phan Rang i innych miejscowości. 2 Szwadron opuścił Cam Ranh w Wietnamie w październiku 1970 roku, wracając do Fortu Hood w Teksasie.
Z kolei 1 Szwadron 1 Pułku, który dotarł do Wietnamu w 1967 roku, służył w Chu Lai, Đà Nẵng, Tam Kỳ i Thach Khe. Oddział opuścił Wietnam 10 maja 1972 roku.
W ostatniej dekadzie XX wieku oraz na początku XXI wieku 1 Pułk Kawalerii brał udział w I i II wojnie w Zatoce Perskiej, a także w wojnie w Afganistanie.
Znani żołnierze
- John Buford
- Jefferson Davis
Przypisy
Bibliografia
Dale Andrade, Bruce Jacobs, John Langellier, Clayton R. Newell, Matthew Seelinger: U.S. Army: A Complete History. Raymond K. Bluhm (red.). New York: The Army Historical Foundation, 2004. ISBN 978-0-88363-640-4.
William Y. Chalfant: Cheyennes and Horse Soldiers. University of Oklahoma Press, 1989.
Carolyn T. Foreman. Chronicles of Oklahoma. General Richard Barnes Manson. „Oklahoma Historical Society”. 19 (1), 1941. [dostęp 2015-04-23].
Robert P. Wainwright: Historical Sketches Of Staff And Line With Portraits Of Generals-In-Chief. United States Army Center of Military History, 1896. [dostęp 2009-04-30].