1 Pułk Inżynieryjny
1 Pułk Inżynieryjny (1 pinż) był oddziałem inżynieryjnym Wojska Polskiego na Wschodzie.
Został utworzony jako oddział techniczny w ramach I Korpusu Polskiego w sierpniu 1917 roku. Latem 1918 roku pułk został rozwiązany, a większość żołnierzy i oficerów wróciła do kraju, włączając się w organizowane jednostki saperskie Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Pułk został sformowany jako oddział techniczny w składzie I Korpusu Polskiego w sierpniu 1917 roku. Organizację rozpoczęto 24 lipca w Żydkowicach koło Łunińca, zgodnie z rozkazem dowódcy I Korpusu. Pierwszym dowódcą pułku był ppłk Bolesław Jaźwiński, a zastępcą kpt. Jan Skoryna, który rzeczywiście zajmował się organizacją pułku. 27 sierpnia 1917 roku pułk został przeniesiony do Dubrowy pod Orszą, gdzie kontynuowano dalszą organizację i szkolenie. Na dzień 1 listopada 1917 roku pułk dysponował 30 oficerami i około 600 szeregowych. Na koniec grudnia 1917 roku, po zakończeniu pełnej organizacji, jednostka została przeniesiona do rejonu Uborek – Łapicz, licząc wtedy 1100 żołnierzy. 13 stycznia 1918 roku pułk rozpoczął przebazowanie w kierunku Bobrujska. Po trzech dniach marszu, pułk został umiejscowiony w Twierdzy Bobrujsk. Po zmianie dyslokacji, nowym dowódcą pułku został kpt. Skoryna. Niektóre pododdziały pułku uczestniczyły w walkach z oddziałami Armii Czerwonej. Od marca do maja 1918 roku, jednostki Korpusu, w tym 1 pinż, znalazły się pod zwierzchnictwem politycznym Rady Regencyjnej oraz pod rozkazami dowództwa niemieckiego. W tym czasie zorganizowano w pułku szkołę podoficerską saperów, którą prowadził por. Wacław Damrosz, oraz szkołę telegraficzną, którą kierował ppor. Miączyński. Do pułku dołączono również dywizyjne kompanie inżynieryjne: pierwszą i trzecią.
6 lipca 1918 roku 1 pinż został rozwiązany, a część jego stanu osobowego udała się na Murmań. Większość żołnierzy i oficerów wróciła do kraju, gdzie włączyła się w organizowane jednostki saperskie Wojska Polskiego.
Struktura organizacyjna i obsada personalna
Dowództwo
- Dowódca – płk Bolesław Jaźwiński
- Zastępca dowódcy – kpt. Jan Skoryna
- Dowódca saperów – kpt. Jerzy Salecki
- Adiutant – ppor. Nowakowski
Batalion saperów
- Dwie kompanie saperów
- Kompania mostowa – Stanisław Arczyński
- Batalion techniczny – kapitan Stanisław Magnuszewski, podkapitan Wacław de Lippe-Lipski
- Dwie kompanie telegraficzne
- Kompania reflektorów – podkapitan Artur Czesław Kronenberg, ppor. Witwicki
- Kompania gospodarcza
- Szkoła podoficerska
- Szkoła analfabetów
Oficerowie pułku
- Kapitan – Roman Bolesław Ciborowski
- Kapitan – Artur Górski
- Porucznik – Witold Butler
- Podporucznik – Tadeusz Kossakowski
- Chorąży – ks Józef Drucki-Lubecki
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
- Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa. Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1921.
- Zdzisław Cutter, Saperzy II Rzeczypospolitej, wyd. PAT Warszawa 2005. ISBN 83-921881-3-6
- Polskie formacje wojskowe w Rosji 1914-1920 w świetle dokumentów CAW. archiwumcaw.wp.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. dostęp 11.10.2008
- Kawalerowie Wstęgi Amarantowej. „Placówka. Miesięcznik myśli i czynowi Dowborczyków poświęcony”. 1,2,3, 1936. Warszawa: Zakłady drukarskie F. Wyszyński i spółka.