Polski Rewolucyjny Pułk, Pułk Biełgorodzki
1 Polski Rewolucyjny Pułk, znany również jako Pułk Biełgorodzki, był zapasowym pułkiem strzelców polskich, który liczył około 16-18 tysięcy żołnierzy, z czego około 47% stanowili Królewacy. Formowanie pułku miało miejsce w Biełgorodzie nad Dońcem (gubernia kurska) od połowy lutego 1917 roku. Pułk ten wchodził w skład Dywizji Strzelców Polskich w Rosji, dowodzonej przez generała Tadeusza Bylewskiego. Żołnierze pułku sprzeciwili się wcieleniu do I Korpusu Polskiego, który był pod dowództwem generała Józefa Dowbora-Muśnickiego, i opowiedzieli się za Rewolucją październikową. W ten sposób pułk stał się pierwszą polską formacją rewolucyjną w Rosji, biorącą udział w walkach z nacjonalistami ukraińskimi.
Pułk był podporządkowany dowództwu Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. Został rozwiązany 30 grudnia 1917 roku, ponieważ żołnierze odmówili walki przeciw Ukraińskiej Centralnej Radzie, organowi państwowemu Ukraińskiej Republiki Ludowej. Część żołnierzy dołączyła do innych rewolucyjnych polskich oddziałów, tworząc Czerwony Pułk Rewolucyjnej Warszawy, który później włączono do Armii Czerwonej, w skład której weszła także Zachodnia Dywizja Strzelców składająca się z Polaków.
Przypisy
Bibliografia
Richard Pipes: The Russian Revolution (1990); wydanie polskie – Rewolucja Rosyjska, Warszawa 1994; PWN; ISBN 83-01-11521-1.