1 Permska Dywizja Strzelecka

1 Permska Dywizja Strzelecka (ros. 1-я Пермская стрелковая дивизия) była jednostką wojskową Białych działającą na Syberii w czasie wojny domowej w Rosji.

17 stycznia 1919 roku, gen. Radola Gajda, dowódca Armii Syberyjskiej, zlecił utworzenie dywizji strzeleckiej w Permie. Nowa jednostka otrzymała nazwę 1 Permskiej Dywizji Strzeleckiej. Składała się z pułków: 1 Permskiego, 2 Czerdyńskiego, 3 Dobriańskiego oraz 4 Solikamskiego, które tworzyły 1 i 2 Brygadę Strzelecką, a także z 1 Permskiego Dywizjonu Artylerii oraz 1 Permskiej Kompanii Inżynieryjnej. Kadrę dywizji stanowili żołnierze rozformowanego I Permskiego Oficerskiego Pułku Strzeleckiego. Na czele dywizji stał początkowo gen. Wasilij S. Szarow, komendant garnizonu Permu. Funkcję szefa sztabu pełnił płk Suchorski. Dowódcą 1 Permskiego Pułku Strzeleckiego został płk Barmin, 2 Czerdyńskiego Pułku Strzeleckiego – sztabskpt. Błochin, a 1 Permskiego Dywizjonu Artylerii – kpt. Kołokolcew. Dywizja włączona została do I Środkowo-Syberyjskiego Korpusu Armijnego.

W lutym 1919 roku w Permie powstał 1 Permski Pułk Kadrowy, mający na celu szkolenie rezerw dla dywizji. Pod koniec tego samego miesiąca dywizja została wysłana na front, mimo że była jeszcze na etapie formowania. Wzięła udział w walkach w rejonie wsi Sukmany, gdzie ranny został sztabskpt. Błochin podczas rozpoznania wrogich pozycji. Dywizja uczestniczyła w wiosennej ofensywie wojsk admirała Aleksandra W. Kołczaka, zdobywając Głazow. W marcu dowództwo dywizji objął gen. Nikołaj A. Eskin. 3 kwietnia sztabskpt. Błochin zginął w okolicach wsi Troszkino.

Wczesnym latem 1919 roku, gdy oddziały Białych zaczęły doświadczać porażek, dywizja prowadziła walki odwrotowe w rejonie Głazow-Perm. 30 czerwca, pod wsią Kosoturichi, bez walki poddali się bolszewikom żołnierze 3 Dobriańskiego i 4 Solikamskiego Pułków Strzeleckich. Po zajęciu Permu i Kunguru przez bolszewickie 2 i 3 Armie 1 lipca, co uniemożliwiło Białym wycofanie się w kierunku Jekaterynburga, 1 Permska Dywizja Strzelecka została rozbita. Ostatecznie resztki dywizji zdołały dotrzeć do Tiumeni, gdzie została oficjalnie rozformowana.

Bibliografia

D. A. Łobanow, Пермская стрелковая дивизия армии адмирала Колчака. 1918—1920 гг., [w:] Белая Гвардия. Белое движение на Востоке России, Nr 5, Jekaterynburg 2001.