1 Księga Kronik

Pierwsza Księga Kronik

Pierwsza Księga Kronik, w języku hebrajskim znana jako דִּבְרֵי הַיָּמִים א (Diḇrê Hayyāmîm 1), to jedna z ksiąg Starego Testamentu, stworzona w celu zmotywowania żydowskich repatriantów, którzy wrócili z niewoli babilońskiej. Początkowo obie księgi, 1 i 2 Kronik, prawdopodobnie stanowiły jeden zwój, który później został podzielony dla większej wygody. Żydzi nazywali je Diwré Hajjamím, co tłumaczy się jako „sprawy dni”, co oznacza kroniki dni lub czasów. Obecną nazwę księga ta najpewniej zawdzięcza Hieronimowi, który podczas tworzenia łacińskiej Wulgaty zaproponował termin Chronikón, oznaczający całe Boskie dzieje. Septuaginta określiła ją jako „Paralipomena”, co oznacza „To, co zostało pominięte”.

Treść

Wersety od 1,1 do 9,44

Te rozdziały zawierają szczegółowe rodowody. Dokument ten informuje o pochodzeniu Żydów, sięgając aż do czasów pierwszego człowieka. Od Adama do Noego minęło dziesięć pokoleń, a kolejne dziesięć do Abrahama. Wymieniono także potomków Izmaela, potomków Ketury (nałożnicy Abrahama) oraz potomków Ezawa, a następnie przedstawiono rodowody dwunastu synów Izraela.

W rodowodach szczególną uwagę poświęcono potomkom Judy, ponieważ z tego plemienia pochodził król Dawid. Od Abrahama do Dawida żyło czternaście pokoleń, a kolejne czternaście do niewoli babilońskiej. Następnie wymienione są imiona niektórych potomków plemion zamieszkałych na wschód od Jordanu oraz podano genealogię synów Lewiego. Znajdują się tu również informacje o plemionach żyjących na zachód od Jordanu oraz szczegółowa lista potomków Beniamina. Dodatkowo, wymieniono imiona pierwszych repatriantów, którzy osiedlili się w Jerozolimie po powrocie z wygnania w Babilonie.

Wersety od 10,1 do 29,30

Relacja rozpoczyna się od wiadomości o śmierci króla Saula oraz jego trzech synów w bitwie z Filistynami na górze Gilboa. Królem plemienia Judy zostaje Dawid, syn Jessego. Wszystkie plemiona zbierają się w Hebronie, aby obwołać go królem całego narodu. Wkrótce potem zdobywa on Jerozolimę, a Izraelici sprowadzają do tego miasta Arkę Przymierza.

Dawid wyraża chęć zbudowania domu dla prawdziwego Boga. Jednak Jahwe zastrzega ten przywilej dla Salomona, a z Dawidem zawiera przymierze dotyczące Królestwa. Gdy Dawid wyrusza przeciwko wrogom Izraela, Bóg zapewnia mu kolejne zwycięstwa. Król przeprowadza niedozwolony spis ludności, w wyniku czego ginie 70 000 ludzi. Anioł nakazuje Dawidowi zbudować ołtarz, więc kupuje ziemię od Ornana Jebusyty. Później rozpoczyna przygotowania do budowy domu Bożego. Organizuje również służbę Lewitów. Wraz z ludem składa hojne datki na budowę świątyni. Po czterdziestu latach panowania umiera, a jego miejsce zajmuje jego syn Salomon.

Autor

Tradycja żydowska przypisuje autorstwo znacznej części tego dzieła Ezdraszowi (około 450 roku przed Chrystusem), a późniejsze uzupełnienia – Nehemiaszowi (około 440 roku przed Chrystusem). Obecnie przeważa jednak pogląd, że autorem jest anonimowy Kronikarz, najprawdopodobniej lewita, piszący około 300 roku przed Chrystusem. Nie można jednak wykluczyć, że ostateczna redakcja księgi miała miejsce jeszcze później.