1 Kozacka Szkoła Junkierska
(niem. Kosaken Junker Schule, ros. 1-е Казачье Юнкерское Училище) to instytucja edukacyjna dla Kozaków w służbie III Rzeszy, która powstała pod koniec II wojny światowej.
Szkoła została założona na mocy rozkazu generała Piotra N. Krasnowa 6 grudnia 1944 roku w Villa Santino, położonej w północnych Włoszech. Jej komendantem początkowo został generał Michaił K. Sołomachin, a następnie pułkownik Aleksandr I. Miedynski. Celem instytucji było kształcenie kadr oficerskich dla XV Kozackiego Korpusu Kawalerii SS oraz Kozackiego Stanu. Chociaż formalnie prawo do nauki mieli jedynie rdzenni Kozacy, w praktyce przyjmowano również osoby, które wcześniej mieszkały na terenach kozackich, a także ich potomków, niezależnie od tego, czy byli obywatelami sowieckimi czy emigrantami. Kandydaci musieli zdać egzamin przed komisją kierowaną przez generała Bedakowa. Początkowo, słuchacze szkoły tworzyli jednostkę szkoleniową składającą się z trzech sotni: kubańskiej, dońskiej i terskiej. Później jednostkę przekształcono w dwie ćwiczebne sotnie pod dowództwem starsziny wojskowego Pawła I. Dżaliuka i esauła Szuwałowa. Dodatkowo, zorganizowano półbaterię artylerii, składającą się z 3 działek ppanc. 45 mm, dowodzoną przez pułkownika Połuchina, półsotnię inżynieryjną pod przewodnictwem sotnika Nikołaja N. Krasnowa młodszego, oddział karabinów maszynowych złożony z 8 ciężkich i 17 lekkich karabinów maszynowych, kierowany przez sotnika Guszczina, oraz oddział moździerzy, który posiadał 8 moździerzy 52 mm. Łącznie, jednostki te liczyły 428 osób, w tym 396 junkrów. Kadrę oficerską stanowili byli zawodowi wojskowi z armii carskiej, a na czele jako inspektor szkoły stał sotnik Nikołaj N. Krasnow młodszy. Wśród oficerów i wykładowców znaleźli się m.in. starszina wojskowy Niefiedow (który uczył topografii), N. S. Kozores, profesor Fiodor W. Wierbicki (prowadził wykłady na temat higieny), sotnik Sierieżnikow, sotnik B. G. Wdowienko, podesauł A.A. Połuppsin (adiutant szkoły), sotnik Kruglew oraz starszina wojskowy Tretiakow. Funkcję kapelana prawosławnego szkoły pełnił protojerej Nikołaj Masicz. W programie nauczania znajdowały się zajęcia z historii Rosji, historii sztuki wojennej, taktyki, inżynierii, fortyfikacji, a także teoretyczne zajęcia z obsługi dział i czołgów. Regularnie odbywały się także ćwiczenia terenowe. Kozaccy junkrzy nosili mundury w kolorze zielonym z rosyjskimi pagonami i bączkiem na czapce.
Na początku 1945 roku, kiedy w obszarze, gdzie stacjonował Kozacki Stan, zaczęli działać włoscy partyzanci, junkrzy pełnili rolę ochrony 100-kilometrowego odcinka drogi prowadzącej z Cortina d’Ampezzo do Villa Santina. Z ich szeregów utworzono 240-osobowy 1 Wojskowy Kozacki Oddział Szkoleniowy, składający się z trzech półsotni. Oddział był uzbrojony w 10 ciężkich i lekkich karabinów maszynowych oraz 3 moździerze. Dowódcą jednostki był starszina wojskowy A. I. Kowalenkow, a jego zastępcą esauł J.A. Andriejew. 28 kwietnia miała miejsce potyczka z partyzantami pod wsią Ovaro, po której junkrzy Posypajew i Czastnik zostali awansowani do stopni chorążego. 29 kwietnia kadra szkoły oraz junkrzy, liczący około 300 osób, wymaszerowali z Villa Santina do austriackiego Tyrolu, gdzie poddali się Brytyjczykom. W wyniku tego, część junkrów oraz niemal wszyscy oficerowie zostali wydani Sowietom.
Bibliografia
Siergiej I. Drobiazko, Wojna światowa 1939 – 1945. Wschodnie legiony i kozackie jednostki w Wehrmachcie, 1999
Linki zewnętrzne