Estoński Batalion SD
Estoński Batalion SD (niem. Estnische Sicherheitspolizei-Bataillon der SD 1, est. Eesti Julgeolekupolitsei ja SD pataljonides) to jednostka wojskowa SD, złożona z Estończyków, która działała podczas II wojny światowej.
Historia
Batalion został utworzony w jesieni 1943 roku w obozie szkoleniowym w pobliżu Rygi, z uczestników zmobilizowanych do Legionu Estońskiego SS, którzy nie spełniali wymogów zdrowotnych oraz innych kryteriów. Liczył około 500 żołnierzy. Na jego czele stanął Waffen-Haupsturmführer Manivald-Vilhelm Randla. Po kilku miesiącach szkolenia batalion został przeniesiony na teren okupowanej Estonii. Pierwsza kompania stacjonowała w Männiku pod Tallinnem, druga w Kiviöli, a trzecia i czwarta w Pankjavitsa w rejonie Tartu. Dwie pierwsze kompanie zabezpieczały rejon Narwy, natomiast pozostałe dwie działały w Tartu. Główne zadania batalionu obejmowały zwalczanie sowieckich grup dywersyjno-rozpoznawczych, które były zrzucane na spadochronach. W marcu 1944 roku nowym dowódcą został Waffen-Obersturmführer Kristjan Pett. W sierpniu tego samego roku batalion brał udział w starciach z Armią Czerwoną na froncie w rejonie Tartu, ponosząc znaczne straty. Na przełomie września i października 1944 roku resztki jednostki zostały wycofane do Prus Wschodnich. Ostatnim dowódcą batalionu był Waffen-Untersturmführer Felix Rommisto.
Struktura organizacyjna
- 1. Kompanie – Waffen-Haupsturmführer Rudolf Soodla
- 2. Kompanie – Waffen-Obersturmführer Kristjan Pett, Waffen-Untersturmführer Jaan Pärna
- 3. Kompanie – Waffen-Untersturmführer Felix Rommisto
- 4. Kompanie
Bibliografia
Toomas Hiio, Meelis Maripuu, Indrek Paavle, Estonia 1940-1945: reports of the Estonian International Commission for the Investigation of Crimes Against Humanity, Tallinn 2006
Ruth Bettina Birn, Die Sicherheitspolizei in Estland 1941–1944: Eine Studie zur Kollaboration im Osten. Sammlung Schöningh zur Geschichte und Gegenwart, Paderborn 2006