1 Dywizjon Polowej Ciężkiej Artylerii (1 dac)
1 Dywizjon Polowej Ciężkiej Artylerii (1 dac) to jednostka artylerii ciężkiej Wojska Polskiego działająca na Wschodzie.
Oddział został utworzony w 1917 roku w ramach I Korpusu. W jego skład wchodziły dwie baterie haubic oraz jedna bateria armat. Baterie haubic dysponowały po cztery 152 mm haubice, natomiast trzecia bateria wyposażona była w cztery 107 mm armaty dalekonośne wzór 1877 (ros. 42-линейная батарейная пушка образца 1877 года). Struktura dywizjonu opierała się na etatach armii rosyjskiej.
Dowódcy dywizjonu
- płk Edward Malewicz
- kpt. Wiktor Poźniak (od 6 II 1918)
Kawalerowie Amarantowej Wstążki
Żołnierze dywizjonu, którzy wykazali się walecznością, zostali odznaczeni Amarantową Wstążką na podstawie rozkazu dowódcy I Korpusu Polskiego z dnia 19 marca 1918.
W lipcu 1922 roku Minister Spraw Wojskowych gen. dyw. Kazimierz Sosnkowski przyznał wymienionym wyżej żołnierzom Krzyże Walecznych.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa. Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1921.
Kawalerowie Wstęgi Amarantowej. „Placówka. Ilustracja Polska. Miesięcznik myśli i czynowi Dowborczyków poświęcony”. 6, s. 80, czerwiec 1935. Warszawa: Zakład Drukarski F. Wyszyński i Spółka.