1 Dywizjon Kawalerii

1 Dywizjon Kawalerii (ros. 1-й Кавалерийский дивизион) był jednym z pierwszych jednostek wojskowych Armii Ochotniczej w trakcie wojny domowej w Rosji.

18 grudnia pułkownik Wasilij S. Gerszelman otrzymał polecenie utworzenia oddziału kawalerii. Do końca grudnia sformowano 1 Dywizjon Kawalerii, który składał się z dwóch szwadronów. Dowództwo nad szwadronami objęli pułkownik Seliwanow oraz pułkownik Balicki. 6 stycznia 1918 roku jednostka została przeniesiona do Taganrogu. W połowie stycznia oddział liczył 138 żołnierzy, w tym 63 oficerów, 2 lekarzy, siostrę miłosierdzia oraz 2 ochotników w 1 szwadronie, a także 5 oficerów i 62 ochotników w 2 szwadronie. Kadra oficerska pochodziła głównie z Charkowskiego Pułku Ułańskiego oraz 11 Iziumskiego Pułku Kawalerii. W tym okresie kawalerzyści brali udział w walkach z oddziałami bolszewickimi w rejonie Taganrogu. Po porażce wojsk Białych musieli wycofać się do Rostowa nad Donem, tracąc 14 zabitych i około 30 rannych. Na początku lutego dywizjon, liczący ponad 60 żołnierzy, wyruszył z pozostałymi jednostkami Armii Ochotniczej w 1 Kubański (Lodowy) Marsz. 26 marca wszedł w skład 1 Konno-Partyzanckiego Pułku. Za udział w Marszu ustanowiono Znak Dywizjonu Konnego pułkownika Gerszelmana w kształcie krzyża, który miał ciemnozielony kolor i przedstawiał dwie szable: oficerską i kozacką, umieszczone na tle srebrnej trupiej czaszki.