1 Dywizjon Artylerii Pancernej – to samodzielny pododdział wojsk pancernych ludowego Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Dywizjon został sformowany w obozie w Sielcu 14 maja 1943 roku, według etatu nr 04/504, jako dywizjon artylerii przeciwpancernej, uzbrojony w 45 mm armaty przeciwpancerne. 5 czerwca 1944 roku jednostka ta została wyposażona w działa samobieżne Su-76.
Na podstawie rozkazu dowódcy Armii Polskiej w ZSRR nr 006 z dnia 7 maja 1944 roku, dywizjon został przeformowany na samodzielny dywizjon artylerii samobieżnej.
Żołnierze dywizjonu złożyli przysięgę w obozie w Sielcu 15 lipca 1943 roku.
Dowódcą dywizjonu był mjr Aleksander Szerabordzin.
Działania bojowe
Dywizjon brał udział w działaniach bojowych w składzie 1 Dywizji Piechoty z 1 Armii Wojska Polskiego.
Skład etatowy
W skład dywizjonu wchodziło:
- dowództwo
- pluton dowodzenia
- 3 baterie dział samobieżnych
- 4 działony
- drużyny: zaopatrzenia bojowego, remontowa, gospodarcza, punkt sanitarny
Łącznie zatrudnionych było:
żołnierzy – 165 (w tym oficerów – 51, podoficerów – 73, kanonierów – 41)
Sprzęt:
- działa samobieżne SU-76 – 13
- samochód pancerny BA-64 – 1
- samochody – 19
- motocykle – 4
Kamuflaż i oznakowanie wozów
Wozy bojowe były malowane farbą olejną w kolorze ciemnozielonym. Pojazdy mogły różnić się odcieniem, a nawet kolorem.
W sytuacjach tego wymagających, pojazdy były malowane w nieregularne plamy różnej wielkości i kształtu. Oprócz podstawowego koloru stosowano brąz, czerń lub piaskowy, choć taki sposób malowania używano sporadycznie.
W zimie wozy bojowe malowano na biało, stosując tzw. bielidło. Białą farbę nakładano bezpośrednio na zieloną ochronną farbę, pokrywając albo cały pojazd, albo jedynie część pojazdu, tworząc nieregularne plamy, które deformowały jego kształt. Zamiast farby można było wykorzystać wapno.
Na wieży malowano orła. Jego stylizowany, uproszczony kształt wzorowany był na orle piastowskim, a jego wysokość wahała się od 20 do 40 cm.
Oznakowanie taktyczne
Numery taktyczne dywizjonu były następujące:
- dowódca — 23
- 1 bateria — 11, 12, 13, 14
- 2 bateria — 15, 16, 17, 18
- 3 bateria — 19, 20, 21, 22
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6. Brak numerów stron w książce.
Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 3, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07419-4.
Pod red. Mikołaja Plikusa Mała kronika ludowego Wojska Polskiego 1943-1973. XXX – lecie LWP. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej. Warszawa 1975.
Janusz Magnuski: Wozy bojowe LWP: 1943-1983. Warszawa: Wydaw. Min. Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-06990-5. Brak numerów stron w książce.