1 Dywizja Strzelców Polskich (1 DSP)
1 Dywizja Strzelców Polskich (1 DSP) to znacząca jednostka piechoty Wojska Polskiego, która działała na Wschodzie.
Jednostka została utworzona w jesieni 1917 roku, początkowo w Husatynie, a następnie w Starym Bychowie. Wchodziła w skład I Korpusu Polskiego.
Organizacja i obsada personalna dywizji
Dowództwo
dowódca – gen. mjr Gustaw Ostapowicz
kapelan – ks. Tadeusz Jachimowski
Sztab
płk SG Piętko
Dowódcy brygad:
- gen. mjr Wincenty Odyniec
- płk Daniel Konarzewski
- płk Lucjan Żeligowski
Pułki strzelców polskich:
- 1 pułk strzelców polskich
- 2 pułk strzelców polskich
- 3 pułk strzelców polskich
- 4 pułk strzelców polskich
I Brygada Artylerii
1 dywizjon parkowy
kompania inżynieryjna
legia podchorążych
tabor dywizyjny
dwa szpitale
oddział opatrunkowy
W grudniu 1917 roku dywizja miała etatowo: 371 oficerów, 36 lekarzy, 52 urzędników, 16 927 żołnierzy frontowych, 2 308 żołnierzy niefrontowych oraz około 4 500 koni. Stan faktyczny wynosił odpowiednio: 397, 21, 35, 5 049, 2 002 i około 2 400.
Żołnierze dywizji
Kawalerowie Wstęgi Amarantowej
Zgodnie z rozkazem dowódcy I Korpusu Polskiego z dnia 19 marca 1918 roku, za waleczność odznaczeni zostali:
- żołnierze z kompanii inżynieryjnej
- żołnierze z legii podchorążych
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: 1921.
Jacek Woyno: Materiały archiwalne do dziejów polskich formacji wojskowych w Rosji (1914-1920). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2012-12-16].
Kawalerowie Wstęgi Amarantowej. „Placówka. Miesięcznik myśli i czynowi Dowborczyków poświęcony”. 1, 1933. Warszawa: Zakłady drukarskie F. Wyszyński i spółka.