1 Dywizja Piechoty Morskiej
1 Dywizja Piechoty Morskiej (ang. US 1st Marine Division, 1MarDiv) to ekspedycyjna jednostka bojowa piechoty morskiej, wyspecjalizowana w przeprowadzaniu desantów morskich. Jest to najstarsza i najliczniej odznaczona dywizja piechoty morskiej w Stanach Zjednoczonych, powołana do życia 1 lutego 1941 roku.
Dywizja zadebiutowała w sierpniu 1942 roku, kiedy to po lądowaniu na wyspie Guadalcanal, kontrolowanej przez Japonię, brała udział w bitwie nad Alligator Creek, gdzie broniła lotniska Henderson Field. W trakcie sześciomiesięcznej kampanii na Wyspach Salomona była kluczową jednostką lądową, broniącą wspomnianego lotniska. Swoje operacje w wojnie na Pacyfiku zakończyła w bitwie o Okinawę. Po II wojnie światowej wspierała oddziały Kuomintangu w chińskiej wojnie domowej, a następnie brała udział w obronie Korei. W latach 60. uczestniczyła w wojnie wietnamskiej, a w 1991 roku w operacji Pustynna Burza w Iraku. Od 2008 roku, elementy 1 Dywizji były regularnie rozmieszczane w Afganistanie w trakcie tamtejszego konfliktu.
W trakcie swojej historii, dywizja otrzymała dziewięć Presidential Unit Citation, co stanowi najwyższe amerykańskie odznaczenie bojowe przyznawane jednostkom wojskowym.
Organizacja
W skład dywizji wchodzi batalion dowodzenia (Headquarters Battalion), który odpowiada za wsparcie procesu dowodzenia oraz prowadzenie działań administracyjnych dowództwa dywizji. W ramach batalionu dowodzenia działają kompania dowodzenia, kompania łączności oraz kompania transportowa. Dywizję tworzy cztery pułki oraz pięć samodzielnych batalionów. Dowództwo dywizji ma swoją siedzibę w Camp Pendleton na Zachodnim Wybrzeżu Stanów Zjednoczonych, w hrabstwie San Diego w Kalifornii, natomiast batalion dowodzenia stacjonuje w Camp Margarita.
Pułki 1., 5. i 7. składają się z jednej kompanii dowodzenia oraz czterech batalionów piechoty każdy, z których jeden batalion jest zawsze rozmieszczony poza kontynentalnymi Stanami Zjednoczonymi. Bataliony piechoty to podstawowe jednostki taktyczne, wykorzystywane przez pułki do realizacji zadań związanych z lokalizowaniem, blokowaniem i niszczeniem wroga za pomocą ognia i manewrów.
11. pułk to pułk artyleryjski, składający się z baterii sztabowej oraz czterech batalionów artylerii. Jest głównym źródłem wsparcia ogniowego dla 1 Dywizji, zapewniając bezpośrednie i pośrednie wsparcie ogniowe jednostkom liniowym zgodnie z zapotrzebowaniem dowódców piechoty. Podstawowym uzbrojeniem pułku są lekkie haubice M777 kal. 155 mm, artyleryjskie systemy rakietowe wysokiej mobilności M142 HIMARS oraz ekspedycyjny system wsparcia ogniowego kal. 120 mm. Do dyspozycji pułku znajdują się również moździerze 120 mm MO-120-RT-61, znane w Stanach Zjednoczonych jako M327 Expeditionary Fire Support System.
1 batalion inżynieryjny, stacjonujący w Camp San Mateo, zapewnia 1 DPM wsparcie inżynieryjne zarówno taktyczne, jak i logistyczne oraz niezbędne środki do działań manewrowych. 3 batalion amfibijny odpowiedzialny jest za transport elementów desantowych z okrętów desantowych na ląd w trakcie operacji desantowych oraz wspieranie desantu środkami mechanicznymi. Środki amfibijne używane przez batalion są przede wszystkim przeznaczone do transportu żołnierzy.
W skład dywizji wchodzą dwa lekkie bataliony rozpoznawcze, utworzone w połowie lat 80. XX wieku, których misją jest prowadzenie działań rozpoznawczych oraz ubezpieczających, a w razie potrzeby także ograniczonych działań ofensywnych lub obronnych. 1 batalion rozpoznawczy, sięgający swoimi korzeniami marca 1937 roku, wykonuje różnorodne operacje taktyczne i specjalne, wspierając działania dywizji.
Historia
1 Dywizja Piechoty Morskiej wywodzi się z 1st Advance Base Brigade (1913) i 1st Marine Brigade (1935). Decyzja o jej utworzeniu zapadła w maju 1940 roku, jednak z uwagi na całkowicie dobrowolny charakter służby w korpusie piechoty morskiej, dywizja miała trudności z rekrutacją wystarczającej liczby kadetów. W momencie wybuchu II wojny światowej na Pacyfiku, jednostka była w 60% skompletowana, a jej wyposażenie wynosiło jedynie 40%. Oficjalnie aktywowano ją 1 lutego 1941 roku na pokładzie pancernika USS „Texas” (BB-35), a w grudniu tego samego roku liczyła 8918 żołnierzy. Utworzono ją na bazie istniejących 5. i 7. pułku marines, natomiast najstarszy 1 pułk musiał zostać całkowicie odtworzony, po jego rozwiązaniu w 1930 roku. Wówczas jednostki te nie były jeszcze uznawane za pułki, a jedynie oznaczane numerami 1st Marines, 5th Marines oraz 7th Marines.
Podobnie jak 1st Marines, również 11th Marines, wcześniej rozwiązana jednostka artylerii dywizji, musiała zostać zbudowana od podstaw i została utworzona w marcu 1941 roku. Wówczas składała się z trzech pułków piechoty, pięciobatalionowego pułku artylerii oraz batalionów czołgów, ciągników amfibijnych, spadochroniarzy i inżynieryjnego. Po modyfikacjach w lipcu 1942 roku, dywizja liczyła nominalnie 19 514 żołnierzy. Jej podstawę stanowiły trzy pułki piechoty, z których każdy liczył 3168 żołnierzy, zorganizowanych w trzy bataliony po 933 żołnierzy. W marcu 1942 roku jednak, dywizja została pozbawiona 7th Marines, który został przeniesiony na Zachodnie Samoa, a w jego miejsce wszedł 2. pułk (2nd Marines) z 2. dywizji piechoty morskiej.
W dniu lądowania na Guadalcanalu 7 sierpnia 1942 roku, większość żołnierzy 1., 5. i 7. pułku była wyposażona w karabiny Springfield M1903, mimo że wówczas dostępne były nowocześniejsze M1 Garand. Każdy pułk dysponował znaczną siłą ognia dzięki 80 ciężkim i 30 lekkim karabinom maszynowym, 18 działkom przeciwpancernym M3 kal. 37 mm oraz 30 moździerzom (18 M2 60 mm i 12 M1 81 mm). 11. pułk artyleryjski składał się z pięciu batalionów, z których 1., 2. i 3. były wyposażone w 12 haubic 75 mm M1A1 każdy, 4. batalion dysponował haubicami 155 mm M1918, a 5. batalion był wyposażony w haubice 105 mm M101.
II wojna światowa
Guadalcanal
Po wybuchu wojny z Japonią, w lipcu 1942 roku dywizja, licząca 8400 żołnierzy, pod dowództwem generała Alexandra Vandegrifta, została skierowana do Nowej Zelandii z jedynie 25% swoich ciężkich pojazdów. 7 sierpnia 1942 roku przeprowadziła desant morski na wyspy Guadalcanal, Tulagi i Peleliu. W trakcie krwawych walk przeciwko japońskiej 17. Armii, przez sześć miesięcy dywizja broniła lotniska Henderson Field na Guadalcanalu. Pod dowództwem gen. Vandegrifta brała udział w największych bitwach tej kampanii, takich jak bitwa nad Alligator Creek, o wzgórze Edsona, bitwa wzdłuż rzeki Matanikau, o Henderson Field, czwarta bitwa nad Manitaku, pod Koli Point oraz o wzgórza Austen, Galloping Horse i Sea Horse. Zajmując linie obronne wokół lotniska, dywizja była narażona na niemal codzienne bombardowania przez japońskie bombowce oraz ostrzał artyleryjski z japońskich okrętów, w tym najcięższemu ostrzałowi została poddana nocą 14 października 1942 roku, gdy japońskie pancerniki Kongō i Haruna wystrzeliły 973 pociski kal. 356 mm na pozycje dywizji. W trudnych warunkach tropikalnych, żołnierze dywizji zmagali się także z chorobami tropikalnymi – od sierpnia do grudnia zanotowano 8580 przypadków malarii.
9 grudnia jednostka rozpoczęła wycofywanie z Guadalcanalu, zastąpiona przez 2. dywizję marines. Dywizja opuściła Guadalcanal dwoma transportami w grudniu 1942 i styczniu 1943 roku, pozostawiając na wyspie 650 zabitych oraz 31 uznanych za zaginionych. 1278 żołnierzy dywizji otrzymało medale Purple Heart za odniesione rany. W tym samym miesiącu japońskie dowództwo podjęło decyzję o wycofaniu swoich sił z wyspy.
Po zakończeniu kampanii, która zakończyła się amerykańskim zwycięstwem, dywizja wzięła udział w bitwie o Okinawę.
Chiny i Korea
Po kapitulacji Japonii, marines zostali rozmieszczeni w Chinach, w regionie Szantung. Gdy wybuchła chińska wojna domowa, Amerykanie wspierali Kuomintang, dostarczając zaopatrzenie wojskom wiernym legalnemu rządowi Chin, likwidując grupy partyzanckie ChALW oraz mediując między lokalnymi oddziałami. W obliczu zbliżającej się klęski wojsk rządowych, w 1947 roku dywizja została ewakuowana z Chin.
W 1950 roku marines wzięli udział w obronie Korei, uczestnicząc w desancie pod Inch’ŏn. Następnie toczyli walki uliczne w Seulu i kierowali się na północ w stronę Wŏnsan. Po chińskiej interwencji w Korei, marines zostali wyparci z okolic zbiornika Changjin w kierunku Hŭngnam, a następnie wycofali się do Korei Południowej, gdzie działali przez resztę wojny w rejonie Wonju.
Wietnam
Od 1965 roku 1 Dywizja Marines brała udział w działaniach w Wietnamie, mając swoją bazę w prowincji Quảng Nam. Przez kolejne sześć lat prowadziła operacje manewrowe przeciwko partyzantom znanym jako Wietkong. Opuściła Wietnam w 1971 roku.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Richard B. Frank: Guadalcanal: The Definitive Account of the Landmark Battle. Nowy Jork: 1990. ISBN 0-394-58875-4.
John H. Johnstone: Brief History of the 1st Marines. Historical Branch, United States Marine Corps, 1968. Brak numerów stron w książce
James Hornfischer: Neptune’s Inferno; The US Navy at Guadalcanal. 2011. ISBN 978-0-553-80670-0. Brak numerów stron w książce
Mark Stille: Pacific Carrier War: Carrier Combat from Pearl Harbor to Okinawa. Osprey, 2021. ISBN 1-4728-2633-7. Brak numerów stron w książce
Mark Stille: Guadalcanal 1942–43: America’s first victory on the road to Tokyo. Osprey Publishing, 2015. ISBN 1-4728-0693-X. Brak numerów stron w książce
1st Marine Division – About. 1stmardiv.marines.mil. [dostęp 2023-08-23]. (ang.).
1st Marine Division – History. 1stmardiv.marines.mil. [dostęp 2023-08-24].