1 Dywizja Kanadyjska

1 Dywizja Kanadyjska

1 Dywizja Kanadyjska (1st Canadian Division) to kanadyjska dywizja pancerna, która istniała w latach 1914–1919, 1939–1945, 1954–1958, 1989–1999, a obecnie funkcjonuje od 2010 roku. Została oficjalnie utworzona 26 stycznia 1915 roku w Wielkiej Brytanii z kanadyjskich oddziałów ekspedycyjnych, które przybyły tam od początku wojny w sierpniu 1914 roku. Dywizja weszła do akcji w marcu 1915 roku, w rejonie Ypres. W kwietniu 1915 roku, podczas drugiej bitwy o Ypres, stała się celem pierwszego niemieckiego ataku z masowym użyciem gazów bojowych na froncie zachodnim. Od września 1915 roku dywizja weszła w skład nowo utworzonego Korpusu Kanadyjskiego. Walczyła nieprzerwanie aż do zakończenia wojny, a następnie uczestniczyła w okupacji Nadrenii. Na początku 1919 roku została oddelegowana do Anglii, a potem wróciła do Kanady, gdzie została rozwiązana. W trakcie Wielkiej Wojny dywizja poniosła straty w wysokości 15 055 zabitych, a 24 jej żołnierzy otrzymało odznaczenie Krzyż Wiktorii.

Reaktywacja w czasie II wojny światowej

W 1939 roku dywizja została reaktywowana pod nazwą 1 Kanadyjska Dywizja Piechoty i uczestniczyła w intensywnych ćwiczeniach w Wielkiej Brytanii. Po raz pierwszy weszła do działań bojowych w lipcu 1943 roku na Sycylii. Następnie wylądowała we Włoszech kontynentalnych, w regionie Kalabrii. Dywizja wyróżniła się w szczególności podczas krwawej bitwy o Ortonę jesienią 1943 roku oraz w czwartej bitwie pod Monte Cassino. W marcu 1945 roku została przeniesiona na front zachodni, gdzie walczyła do końca wojny o wyzwolenie Holandii. Po zakończeniu działań została rozwiązana.

Okres zimnej wojny i późniejsze lata

W czasie zimnej wojny dywizja była formowana dwukrotnie: w 1954 roku (rozformowana w 1958 roku) oraz w 1989 roku (rozwiązana w 1999 roku). Po raz piąty 1 Dywizja Kanadyjska została utworzona w 2010 roku.