W światłach reflektorów i w cieniu oczekiwań – Iza Kuna w rozmowie o życiu, teatrze i filmie
Iza Kuna, jedna z najbardziej charyzmatycznych postaci polskiego kina i teatru, obchodziła niedawno swoje pięćdziesiąte urodziny. Z tej okazji warto przyjrzeć się nie tylko jej osiągnięciom, ale również osobistym przemyśleniom na temat pracy artysty, relacji międzyludzkich oraz życia w blasku reflektorów.
Artystka w nieustannym ruchu
Kuna to osoba, która nie boi się mówić o swoich emocjach, a jej szczerość przyciąga zarówno kolegów z branży, jak i widzów. Jak sama przyznaje, nie jest typem, który potrafi czekać na swoje marzenia. „Ja nie czekam, mnie się nie chce czekać. Chcę działać” – podkreśla. W jej życiu nie ma miejsca na stagnację, a każda chwila jest okazją do twórczego rozwoju.
Relacje międzyludzkie jako fundament
W rozmowach Kuna często wraca do tematu relacji. Ma łatwość w nawiązywaniu kontaktów, co, jak sama zauważa, jest dla niej nie tylko dar, ale i potrzeba. „Z reguły to ja jestem osobą, która dzwoni, zabiega, pielęgnuje znajomości” – mówi. Dla niej przyjaźń i bliskość z innymi ludźmi to klucz do spełnienia zawodowego i osobistego.
Teatr i film – dwa oblicza Izy Kuny
W filmografii Izy Kuny znajdziemy zarówno role w niezależnych projektach, jak i w dużych produkcjach. Jej talent został doceniony nie tylko przez widzów, ale również przez krytyków. Trzykrotna nominacja do Orłów za występy w „33 scenach z życia”, „Drogówce” oraz „Wołyniu” to tylko wierzchołek góry lodowej. Jednak jej droga do sukcesu nie była usłana różami.
- Wczesne lata: Epizody w serialach i filmach, gdzie często była tylko „tłem”.
- Przełom: Rola w „Długu” Krzysztofa Krauze, która zwróciła na nią uwagę.
- Wielkie produkcje: Współpraca z Wojciechem Smarzowskim i innymi uznanymi reżyserami.
„To nawet nie były epizody. Byłam statystką. Takie doświadczenia na zawsze ustawiają w szeregu, uczą pokory” – wspomina Kuna o swoich początkach. Mimo trudności, nie poddała się i z determinacją dążyła do celu.
Wyzwania i marzenia
Iza Kuna otwarcie mówi o swoich ambicjach. „Lubię pracować, uwielbiam pracować, bo wtedy się czuję potrzebna” – podkreśla. To poczucie bycia potrzebną napędza ją do działania. Jednak nie boi się wyrażać swoich wątpliwości co do aktorstwa i tego, co niesie ze sobą ta profesja. „Ja nie chcę i wcale nie muszę być uładzona, dobrze wychowana i grzeczna. Mam to w dupie” – mówi z przekąsem. To zadziorność i szczerość sprawiają, że Kuna jest tak autentyczna w swoim działaniu.
Urodziny jako moment refleksji
Obchody pięćdziesiątych urodzin skłoniły ją do przemyśleń na temat życia i kariery. „Czekałyśmy, czekałyśmy, czekamy” – mówi, nawiązując do doświadczeń wielu aktorek, które z nią rozmawiały. „Ja nie czekam, bo nie mam czasu. Ja chcę działać” – dodaje, podkreślając swoją determinację i chęć do działania.
Tomaszów Mazowiecki i wspomnienia z dzieciństwa
Tomaszów Mazowiecki, miasto, w którym dorastała, ma dla niej szczególne znaczenie. Wspomnienia z dzieciństwa, rodzinne spotkania i przyjaciele, którzy ją otaczali, tworzą niezatarte ślady w jej sercu. „Mam kult Tomaszowa: park Rodego, Niebieskie Źródła, plac Kościuszki” – mówi z sentymentem.
Życie w Warszawie
Przenosząc się do Warszawy, Iza stworzyła swoje „Tomaszów w Warszawie”, otaczając się ludźmi, których kocha. „Mnie to cieszyło. Ja nie mogę bez ludzi. Tomaszów jest miastem fabrycznym” – podkreśla, zwracając uwagę na to, jak ważny jest dla niej hałas i życie towarzyskie.
Ambicje literackie
Nie tylko aktorstwo jest jej pasją. Iza Kuna jest także autorką książek. Jej debiut prozatorski „Klara” spotkał się z dużym zainteresowaniem czytelników. „Chciałabym pisać. To mnie satysfakcjonuje” – mówi, zdradzając swoje marzenia o kolejnych literackich projektach.
Iza Kuna to nie tylko utalentowana aktorka, ale przede wszystkim osoba, która nie boi się być sobą. Jej szczerość, determinacja i pasja do życia sprawiają, że jest inspiracją dla wielu. Warto śledzić jej dalszą karierę oraz to, co przyniesie przyszłość.